แอบู แบกร์ แอล-รอซี (อักษรโรมัน: Abū Bakr al-Rāzī; ชื่อเต็ม: أبو بکر محمد بن زکریاء الرازي, Abū Bakr Muḥammad bin Zakariyyāʾ al-Rāzī)[lower-alpha 1] ป. ค.ศ. 864 หรือ 865–925 หรือ 935,[lower-alpha 2] หรือมักเรียกว่า แอลรอซี หรือชื่อละติน ราซีส (อักษรละติน: Rhazes หรือ Rhasis) เป็นนักศิลปวิทยาการชาวเปอร์เซีย[1] ผู้รู้ด้านแพทยศาสตร์, ปรัชญา และ วิชาเล่นแร่แปลธาตุ มีชีวิตอยู่ในสมัยยุคทองของอิสลาม รอซีได้รับการยอมรับให้เป็นหนึ่งในบุคคลที่มีความสำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์การแพทย์[2] นอกจากนี้ยังมีผลงานเชียนในสาขาวิชาตรรกศาสตร์, ดาราศาสตร์ และ ไวยากรณ์[3] และเป็นที่รู้จักจากงานเขียนวิพากษ์ศาสนา โดยเฉพาะในประเด็นการเป็นผู้ส่งสาร และ การเปิดผยบางสิ่งจากพระเจ้าแก่มนุษย์[4]แอลรอซีเป็นบุคคลแรก ๆ ที่ใช้หลักของการแพทย์เชิงทดลอง รวมถึงยังประกอบวิชาชีพเป็นหัวหน้าแพทย์ทั้งในแบกแดด และใน ราย[5][6] ในฐานะอาจารย์แพทย์ เขายังได้สอนศิษย์จากทุกภูมิหลังและทุกความสนใจ และทุ่มเทให้กับการสอนไม่ว่าศิษย์จะยากดีมีจนเช่นไร[7] ในบรรดาผลงานในสาขาแพทยศาสตร์ของเขา เขาเป็นคนแรกที่ระบุการแยกลักษณะทางคลินิกระหว่างฝีดาษ และ หัด ได้ รวมถึงยังเสนอแนวทางการรักษาฝีดาษไว้เช่นกัน[8]งานเขียนและแนวคิดทางการแพทย์ของเขาถูกนำไปแปลและกลายมาเป็นที่รู้จักในบรรดาแพทย์ยุคกลางของยุโรป งานของเขามีอิทธิพลมากต่อวงการแพทยศาสตร์ศึกษาของโลกตะวันตกละตินในเวบานั้น[5] บางบทจากงานเขียนเล่ม Al-Mansuri ได้แก่บท "ว่าด้วยศัลยศาสตร์" และ "เล่มทั่วไปสำหรับการรักษา" กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาแพทยศาสตร์ในมหาวิทยาลัยของตะวันตก[5] Edward Granville Browne ยกย่องให้เขาเป็น "น่าจะเป็นแพทย์มุสลิมที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และเป็นต้นฉบับที่สุด และหนึ่งในนักเขียนที่ผลงานเขียนมีอิทธิพลเยอะที่สุด"[9] นอกจากนี้ เขายังได้รับการเรียกว่าเป็น "บิดาแห่งกุมารเวชศาสตร์"[10][11] รวมถึงยังมีบทบาทมากต่อแพทยศาสตร์ในสาขาสูติศาสตร์ และ จักษุวิทยา[12] หนึ่งในผลงานสำคัญของเขาคือเป็นแพทย์คนแรกที่พบและบรรยายถึงการตอบสนองของรูม่านตาต่อแสงไฟ[11]