ปลายเดือนสาม ไม้ดอกตามฤดูกาลในสวนของเรือนวสันต์ของมุระซะกิในคฤหาสน์โระคุโจนั้นต่างพากันเบ่งบานเต็มที่ ยังไม่ร่วงโรย เกนจิจึงจัดการฉลอง เชิญนักดนตรีจากวังหลวงมาบรรเลงสังคีต และจัดให้มีการลอยเรือรูปหงส์ และมังกร ในสระน้ำจำลองที่เชื่อมระหว่างเรือนวสันต์ และ เรือนสารทฤดู ของจักรพรรดินีอะกิโคโนมุ ด้วยฐานันดรอันสูงส่ง อะกิโคะโนะมุ จึงไม่สามารถที่จะออกมาชมความงดงามได้ด้วยตัวเอง แต่สาวใช้นางกำนัลต่างๆในเรือนสารทฤดูต่างมายืนออเรียงกับรอบสระน้ำ มองดูความงดงามของเรือที่ฝีพายเป็นเด็กชายแต่งกายและไว้ผมแบบจีน แต่งแต้มฉากหลังเป็นต้นหลิวขจี ดอกซะกุระเบ่งบานงดงาม ดอกยะมะบุกิเหลืองทองสะท้อนความงดงามลงบนเงาของสระน้ำใสกระจ่าง และต่างโต้กวีกันเป็นที่สนุกสนาน ขุนนางใหญ่น้อยต่างมาร่วมงานฉลองที่คฤหาสน์โระคุโจ ร่วมดื่มและบรรเลงสังคีตกันจนถึงรุ่งเช้า องค์ชายโฮะตะรุ น้องชายต่างมารดาของเก็นจิ ซึ่งบัดนี้ดำรงตำแหน่งเฮียวบุเคียวโนะมิยะ เผยเป็นนัยว่า ตัวเขาที่เป็นหม้ายมานาน สนใจ ทะมะคะซึระ อยู่

รุ่งเช้าวันต่อมา จักรพรรดินีอะกิโคะโนะมุ จัดให้มีการสวดปรัชญาปารมิตาสูตร ( หัวใจแห่งปัญญา ) ขึ้น ณ เรือนสาทรฤดู มุระซะกิ คิดว่านี่เป็นโอกาสอันดีที่จะตอบแทนของขวัญแห่งฤดูใบไม้เปลี่ยนเมื่อคราวที่แล้วที่อะกิโคะโนะมุส่งมาให้ ด้วยความงามแห่งฤดูใบไม้ผลิ เป็นการกึ่งท้าทายกันและกันว่า ฤดูใดจะงามเหนือล้ำกว่า มุระซะกิเลือกหญิงสาวน่ารัก 8 คน สี่คนนั้นแต่งกายเป็นนกการเวกประคองกิ่งดอกซะกุระงดงามในแจกันเงิน อีกสี่คนแต่งกายเลียนแบบผีเสื้อประคองดอกยะมะบุกิใส่ในแจกันทอง พากันเดินเลียบขอบสระน้ำจำลองจากเรือนวสันต์สู่เรือนสารทฤดู มาวางต่อหน้าเป็นเครื่องบูชาในการทำบุญสวดปรัชญาปารมิตาสูตร โดยยูงิริ ได้อ่านสาส์นกวีที่มะระซะกิส่งให้อะกิโคะโนะมุฟังว่า

จิ้งหรีดสนตัวจ้อย เฝ้าคอยสารทฤดู ใต้ยอดหญ้ามิรู้ จักอิจฉาผีเสื้อภู่ เริงมาลีพะพรูหรือไม่

จากนั้นเหล่าเด็กสาวก็พากันร่ายรำอย่างงดงาม และเรียงแถวเดินกลับไปยังดงดอกยะมะบุกิ ผู้ชมทั้งหลายต่างเสียดาย ไม่อยากให้การแสดงอันงดงามจบลงเร็วเช่นนี้ อะกิโคะโนะมุจัดของขวัญให้ยูงิริ เหล่านกการเวกและผีเสื้อด้วยเสื้อผ้าที่เลือกสรรมาอย่างปราณีต

เก็นจิเข้าพบทะมะคะซึระ เขาเห็นเพลงยาวมากมายที่ขุนนางใหญ่น้อยต่างแข่งกันส่งมาเพื่อชนะใจทะมะคะซึระ องค์ชายโฮะตะรุเองก็ส่งเพลงยาวมาโดยไม่บอกให้เก็นจิรู้สักนิด รวมทั้ง ฮิเงะคุโระ อุไดโชเคราดำผู้มีอำนาจเป็นรองเพียง เก็นจิ และ ไนไดจิน( โทโนะจูโจ )เท่านั้น แม้ว่าเขาจะมีภรรยาอยู่แล้ว แต่คุณสมบัติก็ไม่เลว แต่ยังมีเพลงยาวที่พับและขมวดเป็นปมเขียนด้วยกระดาษสีฟ้าสะดุดที่ยังไม่ได้แกะออกอ่าน เก็นจิจึงเปิดอ่านดู เพลงยาวนี้ใช้คำที่สละสลวยจนเก็นจิอดอยากรู้ไม่ได้ว่าใครส่งมา ผู้ส่งเพลงยาวฉบับบนี้มาคือ คะชิวะงิ บุตรชายคนโตของโทโนะจูโจนั่นเอง ซึ่งที่จริงแล้วมีศักดิ์เป็นพี่น้องกับทะมะคะซึระ เก็นจิจึงกำชับอุคนให้คัดเลือกเพลงยาวจากขุนนางที่เหมาะสมให้ทะมะคะซึระตอบกลับเท่านั้น ทะมะคะซึระรับคำอย่างว่าง่าย เก็นจิรู้สึกหวั่นไหวและเสียดายเกินกว่าจะปล่อยทะมะคะซึระให้ไปแต่งงานกับชายอื่นเสียแล้ว