โค่วจุ่นสอบขุนนางได้เป็นจิ้นซื่อเมื่อปี 979 โค่วจุ่นเป็นขุนนางผู้มีวาทศิลป์ที่ดี มีชื่อเสียงในการวิพากษ์วิจารณ์ตามที่เห็น ครั้งหนึ่ง จักรพรรดิซ่งไท่จงขัดเคืองพระทัยและตัดสินพระทัยลุกออกจากที่ประชุมขุนนาง แต่โค่วจุ่นได้รีบคว้าชายพระภูษาของพระองค์ไว้และโน้มน้าวให้พระองค์กลับมานั่งลงเพื่อฟังต่อจนจบ จักรพรรดิซ่งไท่จงกล่าวว่า "การมีโค่วจุ่นเหมือนจักรพรรดิถังไท่จงมีเว่ยเจิง"

ในปี 1004 กองทัพเหลียวจากทางเหนือได้เริ่มการรุกรานครั้งใหญ่ในรัชสมัยจักรพรรดิซ่งเจินจง กองทัพเหลียวสามารถรุกคืบเข้าใกล้เมืองหลวงของราชวงศ์ซ่งอย่างน่าประหลาดใจ เมื่อเหล่าขุนนางหลายคนรวมถึงหวัง ชินรั่ว เสนอว่าจักรพรรดิเจินจงควรละทิ้งเมืองหลวงและตั้งเมืองหลวงใหม่ทางตอนใต้ของจีน โค่วจุ่นเสนอว่าองค์จักรพรรดิควรเสด็จออกศึกด้วยพระองค์เอง เพื่อเป็นการกระตุ้นขวัญกำลังใจทหารแนวหน้า จักรพรรดิเจินจงรับฟังคำเสนอแนะของโค่วจุ่น นำไปสู่การที่กองทัพซ่งสามารถต่อต้านการรุกรานของเหลียวได้สำเร็จ จบลงด้วยสนธิสัญญาชานยฺเหวียน

หวัง ชินรั่ว ขุนนางอีกคนหนึ่งของราชวงศ์ซ่ง รู้สึกอิจฉาโค่วจุ่นอย่างมาก จึงทูลยุยงจักรพรรดิเจินจงให้ไม่ไว้วางพระทัยโค่วจุ่น ในไม่ช้า โค่วจุ่น ก็ถูกปลดออกจากตำแหน่ง