2543–2544: ก่อตั้งวงและอัลบั้มแรก โปเตโต้

โปเตโต้เริ่มต้นขึ้นที่โน้ต ปีย์ และบ๋อม มีโอกาสร่วมงานกันครั้งแรกในการถ่ายโฆษณาโค้ก ด้วยเข้าตาเหล่าทีมงาน จึงได้เข้ามาสกรีนเทสต์ ที่แกรมมี่ฯ โดยปีย์เป็นนักร้องนำ แต่ก็ยังขาดมือเบส จึงต้องทำการคัดเลือกนักดนตรีในตำแหน่งนี้กันอีกรอบ โดยอรนุช ตั้งเดชาวุฒิ (นุช) เป็นมือเบสหญิงที่เข้ามาคัดเลือกในครั้งนั้น ฝีมือของเธอถูกใจทั้งทีมงานและสมาชิกในวง นุชจึงกลายเป็นสมาชิกคนที่ 4 ในที่สุด และสมาชิกคนสุดท้ายของวงในช่วงนั้นก็คือ ปั๊ป

อัลบั้มแรกของวงโปเตโต้มีชื่อเดียวกับวง ปรากฏตัวเมื่อปี พ.ศ. 2544 เน้นที่ลักษณะโดดเด่นคือ ความมันส์และตรงไปตรงมา มีเพลงที่ได้รับความนิยมอย่าง "เร็วมาก" และ "ทำนองที่หายไป" ทำให้ชื่อของโปเตโต้เป็นที่รู้จักของวัยรุ่นไทยอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ "เธอไปกับใคร" ก็กลายเป็นอีกเพลงที่ได้รับความนิยมในทันทีที่ถูกเปิดทางวิทยุ หลังจากเสร็จสิ้นการทำงานเพลงชุดแรก นุช มือเบสซึ่งมีความจำเป็นในเรื่องการเรียน จึงขอลาออกจากวงไปเรียนต่อต่างประเทศ[1]

2545–2546: อัลบั้ม โก...ออน และการเสียชีวิตของ ปีย์

ระหว่างการอัดอัลบั้มที่สองอยู่นั้น ปีย์ นักร้องนำและมือกีตาร์ ได้เสียชีวิตเมื่อวันที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2545 แต่ก่อนที่ปีย์จะเสียชีวิต ก็ได้เริ่มทำผลงานอัลบั้มชุดที่ 2 ชื่อ โก...ออน (Go...On) ไปแล้วถึง 3 เพลง ได้แก่ เพลง "น้ำหอม" ที่ปีย์ได้อัดและร้องไว้จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเพลง "ไม่ให้เธอไป" ซึ่งปีย์ได้แต่งทำนองไว้ ส่วนเพลง "กล้าพอไหม" ได้ถูกเรียบเรียงใหม่ หลังจากที่ปีย์เสียชีวิตนั้น ทำให้วงได้หยุดชะงักลง ซึ่งต่อมาเพลงทั้งสามเพลงที่ได้รับการโปรโมทนั้นได้รับความนิยมอย่างสูงในหมู่วัยรุ่น และในขณะที่ปั๊ป บ๋อม และโน้ต ยังรักที่จะอยากเล่นดนตรีต่อไป ทั้งสามจึงตัดสินใจกลับมารวมวงอีกครั้งในปี พ.ศ. 2546 และเดินหน้าทำงานเพลง เพื่อสานต่อความฝันของพวกเขาและปีย์ โดยการหาสมาชิกเพิ่มเติม โน้ตจึงได้ชักชวน "โอม" มาเป็นมือเบส ซึ่งเคยเรียนอยู่ที่เดียวกันและเล่นดนตรีมาด้วยกัน ส่วนบ๋อมได้ติดต่อ "วิน" มือกีตาร์ ที่เคยเรียนดนตรีและร่วมแสดงดนตรีงานโรงเรียนมาด้วยกัน เข้ามาเป็นสมาชิกเสริมคนสุดท้ายของวง จาก 3 เพลงแรกที่ทำค้างไว้ พวกเขานำมาสานต่อทิศทางของดนตรีให้ชัดเจนขึ้น ด้วยความต้องการเสียงดนตรีสด หนักแน่น แต่ผสมผสานความนุ่มนวลของเมโลดี้ และด้วยเสน่ห์เสียงของกีตาร์อะคูสติก[2]

2547–2555: อัลบั้มพิเศษ โฟกัส จนถึง อัลบั้ม ฮิวแมน

โปเตโต้ได้ออกอัลบั้มพิเศษ โฟกัส ในปี พ.ศ. 2547 และโน้ตได้ออกจากวงเมื่อปีเดียวกัน ในปี พ.ศ. 2548 วงได้ออกอัลบั้มชุดที่ 3 ไลฟ์ มีเพลงที่ได้รับความนิยมอย่างสูงอย่าง "ปากดี" "ที่เดิม" "หวังดีเสมอ" "ภาษากาย" แต่เพลงที่ได้รับความนิยมอย่างสูงในอัลบั้มชุดนีเป็นเพลง "รักแท้ดูแลไม่ได้" ซึ่งต่อมาเพลงนี้ได้กลายเป็นเพลงประจำวงโปเตโต้ และเป็นเพลงดังที่รู้จักอย่างมากในหมู่วัยรุ่นเพลง ๆ หนึ่ง

ในปี พ.ศ. 2549 ได้ออกอัลบั้มรวมเพลงฮิตอย่าง "ขอบคุณที่รักกัน" โดยมีเพลงชื่อเดียวกันกับอัลบั้มได้รับความนิยมอย่างสูง

ในปี พ.ศ. 2550 ได้ออกอัลบั้มชุดที่ 4 เซ้นส์ มีเพลงที่ได้รับความนิยมอย่าง "เข้าทาง" "นี่แหละความเสียใจ" และ "ชีวิตที่ขาดเธอ"

ต่อมาในปี พ.ศ. 2551 โปเตโต้ได้รับ กานต์ มาทำหน้าที่เป็นมือกลองแทน บ๋อม ซึ่งออกจากวงหลังจากบันทึกอัลบั้ม "เซนส์" เมื่อปี พ.ศ. 2550 แต่เขาก็ได้ปรากฏตัวในการแสดงของวงเป็นครั้งคราว ทำให้โปเตโต้มีสมาชิก ได้แก่ ปั๊บ โอม วิน และกานต์

ในปี พ.ศ. 2551 วงได้ออกอัลบั้มพิเศษ รีเฟรช มีเพลงที่ได้รับความนิยมอย่าง "รักเธอไปทุกวัน" และ "อารมณ์สีเทา"

และทางวงอัลบั้มชุดที่ 5 เซอร์เคิล ในปี พ.ศ. 2551 มีเพลงที่ได้รับความนิยมอย่าง "ยื้อ" "แชร์" และ "ทนพิษบาดแผลไม่ไหว" ต่อมาในปี พ.ศ. 2553 วิน มือกีตาร์ ได้ออกจากวง

ในปี พ.ศ. 2554 วงได้ออกอัลบั้มชุดที่ 6 ฮิวแมน มีเพลงที่ได้รับความนิยมอย่าง "เล่นลิ้น" "ไม่รู้จะอธิบายยังไง" "จำอะไรไม่ได้" "ง่าย ๆ" และ "เธอยัง"

และในปี พ.ศ. 2556 จึงได้ชูหั่ง มาเป็นมือกีตาร์ซึ่งเป็นสมากชิกวงที่เข้ามาเป็นคนล่าสุด[3]

2556–ปัจจุบัน: อัลบั้มชุดที่เจ็ด

ปี พ.ศ. 2556 ทางวงได้ปล่อยซิงเกิล "ระหว่างทาง" ออกสู่คนฟังเป็นครั้งแรก และไม่นานก็ได้ปล่อยซิงเกิลฮิตอย่าง "ฮู้ฮู"[4] และ "กี่พรุ่งนี้"ประสบความสำเร็จอย่างดี[5]

ปี พ.ศ. 2558 ได้ออกซิงเกิลฮิต อย่าง "สมดุล" "ทิ้งไว้กลางทาง" และ "รอย" โดยเวลานี้เป็นช่วงที่วงโปเตโต้กลับมาประสบความสำเร็จแบบถล่มทลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเพลง "ทิ้งไว้กลางทาง" ซึ่งมียอดชมในยูทูปเกิน 100 ล้านวิวของผู้ชม[6]

ปี พ.ศ. 2559 ได้ออกซิงเกิลฮิต "ตัวปลอม" มี 2 เวอร์ชัน สไตล์ โปเตโต้และลุลา[7]

ปี พ.ศ. 2560 ได้ออกซิงเกิลฮิต "เธอทำให้ได้รู้"[8] ร้องคู่กับ สหรัถ สังคปรีชา และ "ทุกด้านทุกมุม" โดยเพลงนี้ได้ร้องคู่กับ พงษ์สิทธิ์ คำภีร์[9]

ปี พ.ศ. 2562 ได้ออกซิงเกิลฮิต "ยังคง" [10]