ตั้งแต่เริ่มต้น เทย์เลอร์มีความคิดที่ชัดเจนว่าเธอต้องการอะไรสำหรับวิชวลของอัลบั้ม เราดูงานแนวเซอร์เรียลิสต์ ซึ่งเป็นภาพที่เล่นกับขนาดของมนุษย์ในธรรมชาติ เรายังดูออโตโครม แอมโบรไทป์ และหนังสือนิทานภาพในยุคแรก ๆ จากทศวรรษที่ 1940 ด้วย

— เบธ การ์ราแบรนต์, ไอ-ดี[58]

ภาพปกอัลบั้ม บรรจุภัณฑ์ และวิดีโอเนื้อเพลงของโฟล์กลอร์ถูกสร้างขึ้นด้วยวิธีดีไอวาย[9] สวิฟต์ร่วมมือกับช่างภาพเบธ การ์ราแบรนต์ สำหรับงานศิลปะ โดยไม่มีทีมเทคนิคเนื่องจากความกังวลเรื่องโควิด-19 การถ่ายภาพดังกล่าวเป็นการเปลี่ยนแปลงจากการถ่ายภาพเก่า ๆ ของสวิฟต์ ซึ่งเธอจะมี "คน 100 คนอยู่ในกองถ่าย คอยสั่งการร่วมกับคนอื่น ๆ ในลักษณะที่เป็นคณะการทำงาน" เธอจัดสไตล์ตัวเอง ทั้งทรงผม เมคอัพ และเสื้อผ้า และกำหนดมูดบอร์ดให้การ์ราแบรนต์โดยเฉพาะ[9] ภาพถ่ายมีลักษณะเป็นสีเทา ฟิลเตอร์ขาวดำ[59][43]

ภาพปก

ภาพปกอัลบั้มรุ่นมาตรฐานแสดงให้เห็นว่าสวิฟต์เป็นผู้สำรวจในศตวรรษที่ 18 ที่กำลังเดินละเมออยู่ในชุดนอน[9] เธอเห็นตัวเองยืนอยู่คนเดียวในป่าที่มีหมอกปกคลุมด้วยหมอกยามเช้า[60]สวมเสื้อโค้ทลายสกอตยาวกระดุมสองแถวในทุ่งหญ้าสีขาว[61]จ้องมองไปที่ต้นไม้ที่มีความสูง[62] ในขณะที่ปกด้านหลัง เธอยืนหันหลังให้กล้อง สวมแจ็กเก็ตยีนส์บุด้วยผ้าแฟลนเนลตัวหลวม ๆ โอบรอบแขนของเธอ และสวมเสื้อคลุมลูกไม้สีขาว ทำทรงผมมวยถักหลวม ๆ สองอันต่ำลงมาเหนือต้นคอ คล้ายกับตุ๊กตาอเมริกันเกิร์ล เคิร์สเตน ลาร์สัน[61][60]ชื่ออัลบั้มเขียนด้วยอักษรโรมันตัวเอียงที่ชวนให้นึกถึง "ลายมือหวัดแบบตำนานแห่งนาร์เนีย"[63][64]

ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2020 จิมมี คิมเมลสัมภาษณ์สวิฟต์เกี่ยวกับการที่มีคำว่า "วูดเวล" บนหน้าปกของโฟล์กลอร์ ฉบับ "ไฮด์แอนด์ซีก" ซึ่งบางคนสงสัยว่าจะเป็นชื่ออัลบั้มใหม่หลังจากอัลบั้มเอฟเวอร์มอร์; สวิฟต์ได้ปฏิเสธและบอกว่าเธอนั้นไม่ได้เปิดเผยชื่ออัลบั้มโฟล์กลอร์ให้ใครรู้จนกระทั่งก่อนเปิดตัว และใช้ชื่อ "วูดเวล" เป็นชื่อรหัสลับ ซึ่งรวมอยู่ในอาร์ตเวิร์กสำหรับการอ้างอิง แต่ถุกตีพิมพ์ในผลิตภัณฑ์โดยบังเอิญเท่านั้น

สุนทรียะและแฟชั่น

สะท้อนให้เห็นถึงลวดลายกวีของการหลบหนีจากโลกของความเป็นจริง[65] โฟล์กลอร์มองว่าสวิฟต์โอบรับความเป็นชนบท[43] เน้นธรรมชาติ[59] คอตเทจคอร์[61][66] สุนทรียภาพสำหรับโปรเจ็กต์นี้ โดยหลีกหนีจาก "เทศกาลเทคคัลเลอร์" ของอัลบั้มก่อนอย่างเลิฟเวอร์[67] มิวสิกวิดีโอของ "คาร์ดิแกน" บอกเล่าความขยายออกไปของคอตเทจคอร์ และเริ่มด้วยการที่เธอนั่งที่เปียโนวินเทจในกระท่อมแสนสบายในป่า วิดีโอนำเสนอป่าที่ปกคลุมด้วยมอสส์ และน้ำตกที่ไหลออกจากเปียโน สวิฟต์ขายแบบจำลองของ "เสื้อคาร์ดิแกนโฟล์กลอร์" ในรูปแบบสายถักสีครีม ปักดาวสีเงินที่ข้อศอกหนา ๆ ของแขนเสื้อ และท่อและปุ่มสีน้ำเงินกรมท่าที่เธอสวมในวิดีโอลงบนเว็บไซต์ของเธอ[61]

นิตยสารดับเบิลยู มองว่าเสื้อคาร์ดิแกนเป็น "pièce de résistance" (แปลว่า อาหารจานสำคัญ) ของสุนทรียภาพ และคิดว่าผลงานศิลปะปกทั้งแปดเล่มของโฟล์กลอร์มีสวิฟต์ที่ "เที่ยวเล่นในป่าเหมือนราชินีแห่งคอตเทจคอร์"[68] ไอริชดิอินดีเพ็นเดนต์ กล่าวว่าเธอกลายเป็น "นักแต่งเพลงในชนบทที่สื่อสารกับนกและต้นไม้" โดยสวมเสื้อสเวตเตอร์ "สไตล์-เดอะแคลนซีบราเธอรส์"[69] อาร์ทีอีขอบคุณที่สวิฟต์สวมใส่คาร์ดิแกนเสื้อที่ทำให้ "กลับมาอยู่บนแผนอีกครั้ง"[70] ถ้าสังเกตว่ายุคอัลบั้มของเธอถูกกำหนดโดยโทนสี แฟชั่น และวัฒนธรรมของตนเอง ทีนโว้กก็ได้อธิบายว่า โฟล์กลอร์ถือเป็นเสื้อผ้าที่เรียบง่ายในโทนสีกลาง โดยคาร์ดิแกนช่วยให้เข้าใจบทบาทของอารมณ์ที่สื่อผ่านเสื้อผ้า[71] แนวทางคอตเทจคอร์ได้รับการฟื้นตัวบนอินเทอร์เน็ตหลังจากที่วิฟต์ใช้เป็นสุนทรียศาสตร์[72] ด้วยยอดขายเสื้อสเวตเตอร์แอเรนถักด้วยมือพุ่งสูงขึ้นในไอร์แลนด์และสหรัฐอเมริกา[73]

เมื่อเปรียบเทียบกับอัลบั้มที่ผ่านมาของเธอเดอะการ์เดียน ได้อธิบายลักษณะของอัลบั้ม 1989 ที่ดูเรียบหรูและอ่อนโยน เรพิวเทชัน ที่มีสไตล์โกธิคและอันตราย และ เลิฟเวอร์ ที่มีสีที่สดใสและพาสเทล ในขณะที่ โฟล์กลอร์ มีลักษณะที่เป็นเอกรงค์ (Monochrome) ของนักแต่งเพลงที่หวนคืนสู่รากเหง้าของความเป็นชาวโฟล์ก[50] รีไฟเนร์รีได้ขนานนามสุนทรียะนี้ว่าสวิฟต์ได้กลับมาเป็น "ตัวตนที่แท้จริง" ของเธอ[74] และเปรียบเทียบรูปลักษณ์ใหม่ของเธอกับรูปลักษณ์ของ "กุหลาบอังกฤษคลาสสิก" นิตยสารโว้กพบว่าสวิฟต์เลือกใช้จานสีแบบพาสทอรัล (Pastoral) และดึงความคล้ายคลึงกับมิวสิกวิดีโอของซิงเกิล "เซฟแอนด์ซาวด์" ในปี ค.ศ. 2012 ของเธอ[75] เว็บไซต์บีตส์เพอร์มินิตถือเป็นสุนทรียภาพที่ทำให้นึกถึงผลงานของจิตรกรแกรนต์ วูด, แอนดรูว์ ไวเอท และไลโอเนล วอลเดน โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานศิลปะอเมริกันโกธิคของวูด[62] วอลทรูได้ให้คำนิยามโฟล์กลอร์ว่าเป็น "ภาพยนตร์สยองขวัญอินดีย้อนยุคขาวดำที่น่าขนลุก" ที่เห็นถึงต้นแบบต่อภาพยนตร์เกินวิสัยต่าง ๆ โดยเฉพาะหนังสยองขวัญจากค่ายเอ24 ด้วยเพลงที่ทำให้นึกถึงภาพในโรงภาพยนตร์[67] ความสวยงามของอัลบั้มถูกนำไปเปรียบเทียบกับภาพจริงในภาพยนตร์หลายเรื่อง เช่น อีวาโนโวดเตสตโว (1962), ปิกนิกแอตแฮงกิงร็อก (1975), สอดรู้ สอดเห็น สอดเป็น สอดตาย (1999), แพนส์แลบรินธ์ (2006), บาบาดุค ปลุกปีศาจ (2014), เดอะวิทช์ (2015), เล่ห์ลวง พิศวาส ปรารถนา (2017), จิตหลอนซ่อนลวง (2017), เดอะไลท์เฮาส์ (2019), เทศกาลสยอง (2019) และสี่ดรุณี (2019)[67][76][61][75]