ช่วงที่เก็นจิเนรเทศตัวเองไปยังหาดสุมะนั้น ไม่มีผู้ใดคอยดูแลซุเอะสึมะฮะนะ เจ้าหญิงแห่งฮะตะจิเลย เมื่อขาดการดูแล คฤหาสน์ที่นางพำนักก็เก่าโทรมพุพังไป นกเค้าแมวร้องเสียงน่ากลัวออกมาจากป่า ผีป่าโคะดะมะปรากฏตนหลอกหลอน วัชพืชพงหญ้าแขมรกเรื้อสูงจดหลังคา เถาวัลย์เรื้อนบังประตูเข้าออกหนาทึบ เด็กเลี้ยงวัวถึงกับต้อนวัวและม้าเข้ามากินหญ้าในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน พายุพัดโถงทางเดินจนพังทลาย กระทั่งโขมยขโจรยังเมินเพราะไม่มีอะไรให้ลักขโมย

เจ้าหญิงแห่งฮิตะจิมีป้าคนนึง ป้านางแค้นเคืองมารดาของนางมาก บัดนี้คฤหาสน์ของซุเอะสึมุฮะนะนั้นทรุดโทรมเต็มที ป้าของนางจึงคิดจะจ้างซุเอะสึมุฮะนะที่มีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิงไปเป็นพี่เลี้ยงของลูกๆ ป้าของนางภูมิใจมากที่สามีได้รับตำแหน่งเป็นรองเจ้าเมืองดะไซฟุอันห่างไกล นางขึ้นรถเทียมวัวหรูมาเทียบหน้าคฤหาสน์พุพังของซุเอะสึมุฮะนะ และพยายามหว่านล้อมให้ซุเอะสึมุฮะนะไปดะไซฟุเป็นพ่เลี้ยงเด้กให้ได้ แต่ซุเอะสึมุฮะนะไม่ยอม ป้าของนางจึงขอนำบ่าวไพร่รู้งานทั้งหลายในคฤหาสน์ไปด้วยจนหมด องค์หญิงต้องร้องไห้ด้วยความท้อแท้สิ้นหวัง

รถเทียมวัวของเก็นจิผ่านมายังทางคุ้นตา ซึ่งบัดนี้ดอกฟุจิบานสะพรั่งย้อยช่อล้อลมลงมาจากกิ่งต้นสนยักษ์ กิ่งหลิวไร้การตัดแต่งลู่สู่พื้นที่รกเรื้อราวป่าละเมาะ เขาจึงสั่งหยุดรถและให้โคะเระมิตสึเข้าไปสำรวจภายใน เก็นจิรู้ว่าซุเอะสึมุฮะนะคงยังต้องพำนักอยู่ ณ ที่นี้ โคะเระมิตสึใช้แซ่ม้าตวัดแผ้วถางทางรกเรื้อให้เก็นจิเดินตามเข้าไป จนเปียกไปหมดทั้งเท้าถึงหัวเข่า กระนั้นความมั่นคงในรักขององค์หญิงแห่งฮิตะจิประทับใจเก็นจิอย่างมาก แม้จะไม่รักใคร่เอ็นดูนัก แต่เขาก็รับตัวนางไปดูแลอย่างสุขสบายจนตลอดชีวิต[2]