โลกในดวงตาข้าพเจ้าเป็นกวีนิพนธ์ที่แบ่งเป็นส่วนใหญ่ๆสี่ส่วน มีการลำดับเรื่องสลับไปมาแต่พอให้ผู้อ่านเห็นความเป็นไปจากดวงตาของผู้เขียนอย่างไม่ตรงตัวจนเกินไปฉันทลักษณ์ยึดตามหลักโดยไม่มีบิดเบือน ทั้งเล่มอ่านแล้วพลิ้วไหว หากแต่ครบทุกอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นปรัชญาชีวิต (จากบท นิพพานที่ร้านบะหมีเป็ด)ด้านความเป็นไปของสังคม (น้องแอ๋มแคมฟร็อก)ด้านความรัก (ใช้ชื่อบทตามชื่อคนรักเก่าถึงสามคน)เอกลักษณ์ของกวีนิพนธ์เล่มนี้อยู่ที่อารมณ์แห่งความปล่อยวางที่ว่าโลกก็เป็นเช่นนี้ แม้จะมีครบทุกรสอารมณ์ แต่เพราะผู้เขียนเขียนด้วยมุมมองที่ปราศจากการตัดสินจึงมีความเคลื่อนไหวแบบนิ่งๆและเป็นเอกภาพ พลางชวนผู้อ่านให้คิดตามด้วยว่า "โลกในดวงตาข้าพเจ้า" เป็นเช่นนี้ ของท่านเล่าเป็นเช่นไร?