โอลิเวอร์ เฮวิไซด์ (อังกฤษ: Oliver Heaviside, 18 พฤษภาคม ค.ศ. 1850 – 3 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1925) เป็นวิศวกรไฟฟ้า นักคณิตศาสตร์และนักฟิสิกส์ชาวอังกฤษ เฮวิไซด์ประยุกต์จำนวนเชิงซ้อนเพื่อใช้ในการศึกษาเครือข่ายไฟฟ้า คิดค้นวิธีแก้สมการเชิงอนุพันธ์ และปรับปรุงสมการของแมกซ์เวลล์ในส่วนของแรงแม่เหล็กไฟฟ้าและฟลักซ์พลังงาน นอกจากนี้เขายังเป็นหนึ่งในผู้คิดค้นแคลคูลัสเวกเตอร์ซึ่งใช้กันอย่างแพร่หลายในวิชาฟิสิกส์และวิศวกรรมศาสตร์เฮวิไซด์เกิดในปี ค.ศ. 1850 ที่เมืองแคมเดนซึ่งในขณะนั้นอยู่ในมณฑลมิดเดิลเซ็กส์ เฮวิไซด์ในวัยเด็กมีสุขภาพไม่แข็งแรงและมีปัญหาทางการได้ยิน เมื่ออายุ 13 ปี เขาเรียนที่โรงเรียน Camden House Grammar School แต่ภายหลังต้องออกจากโรงเรียนเนื่องจากครอบครัวมีปัญหาด้านการเงิน[2] ต่อมาชาลส์ วีตสตัน ผู้มีศักดิ์เป็นลุงส่งเฮวิไซด์ไปทำงานที่บริษัทโทรเลขของเขาเองที่เมืองนิวคาสเซิล 2 ปีต่อมา เฮวิไซด์ทำงานที่บริษัทโทรเลขเกรตนอร์เธิร์นและเขียนบทความลงวารสารวิชาการ Philosophical Magazine ในปี ค.ศ. 1873 เฮวิไซด์ได้อ่านศาสตรนิพนธ์ว่าด้วยไฟฟ้าและความเป็นแม่เหล็ก (A Treatise on Electricity and Magnetism) ของเจมส์ เคลิร์ก แมกซ์เวลล์ ก่อนจะทำการศึกษาเพิ่มเติมจนได้ telegrapher's equations สมการที่ว่าด้วยแรงดันไฟฟ้าและกระแสไฟฟ้าในสายส่งสัญญาณ[3]ระหว่าง ค.ศ. 1880–1902 เฮวิไซด์มีผลงานด้านฟิสิกส์และคณิตศาสตร์หลายอย่าง เช่น จดสิทธิบัตรสายโคแอ็กเชียล ซึ่งเป็นสายส่งสัญญาณที่แกนกลางประกอบด้วยตัวนำไฟฟ้า 2 ชนิด[4] ปรับปรุงสมการของแมกซ์เวลล์ด้วยเวกเตอร์[5] พัฒนาแคลคูลัสเชิงตัวดำเนินการที่คล้ายคลึงกับการแปลงลาปลาส เพื่อใช้แก้สมการเชิงอนุพันธ์เชิงเส้น[6] คิดค้นแคลคูลัสเวกเตอร์ที่มีบทบาทสำคัญในการศึกษาพลศาสตร์ของไหล สนามแม่เหล็กไฟฟ้าและสนามความโน้มถ่วง[7] และทำนายถึงชั้นเคนเนลลี–เฮวิไซด์ ซึ่งเป็นชั้นหนึ่งของไอโอโนสเฟียร์ที่อยู่เหนือพื้นโลกราว 90–150 กิโลเมตร ชั้นดังกล่าวได้รับการพิสูจน์ว่ามีอยู่จริงโดยเอ็ดเวิร์ด วิกเตอร์ แอปเพิลตัน และทำให้แอปเพิลตันได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์ในปี ค.ศ. 1947[8]ช่วงบั้นปลายชีวิต เฮวิไซด์มีพฤติกรรมแปลกประหลาด เช่น ไม่พบปะผู้คน ทาเล็บสีชมพูและใช้แผ่นหินแกรนิตแทนเฟอร์นิเจอร์ในบ้าน[9] เขาเสียชีวิตจากอาการบาดเจ็บจากการตกบันไดในปี ค.ศ. 1925 ที่เมืองทอร์คีย์ มณฑลเดวอน[10]