ลาริโอสขึ้นชกมวยสากลครั้งแรกเมื่อ 14 มกราคม พ.ศ. 2537 ชนะน็อค ดาบิด การ์ซิอา ยก 1 ที่เม็กซิโก จากนั้นขึ้นชกชนะรวด จนได้ครองแชมป์มวยสากลรัฐซีนาโลอารุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทเมื่อ พ.ศ. 2539 ลาริโอสพบกับความพ่ายแพ้เป็นครั้งแรกใน พ.ศ. 2540 เมื่อเป็นฝ่ายแพ้น็อค อิสราเอล บัซเกซ ยกแรก แต่หลังจากนั้นก็ชกชนะรวดมาตลอดอีก จนได้ครองแชมป์ WBC Mundo Hispano รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวท เมื่อ 11 กันยายน พ.ศ. 2541 ชนะน็อค เฆรโกริโอ เมดินา ยก 2 จากนั้น ขึ้นชิงแชมป์เงา WBO รุ่นจูเนียร์เฟเธอร์เวท เมื่อ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2541 แต่ไม่สำเร็จ แพ้น็อค อะกาปีโต ซันเชซ ยก 5 จากนั้นลาริออสคว้าแชมป์เม็กซิโกรุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทมาครองเมื่อ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2541 ชนะน็อค ฆาบิเอร์ กัลป์เดรอน ยก 2 และป้องกันแชมป์เม็กซิโกได้ถึง 7 ครั้ง ก่อนจะขึ้นชกตัดเชือกเพื่อหาผู้ชนะไปชิงแชมป์โลก WBC รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวท ซึ่งลาริโอสเป็นฝ่ายชนะคะแนน เซซาร์ โซโต ได้สิทธิขึ้นชิงแชมป์รุ่นนี้กับวิลลี เจอร์ริน เมื่อ 19 มกราคม พ.ศ. 2544 แต่เป็นฝ่ายแพ้คะแนนไป ไม่ได้แชมป์

ลาริโอสขึ้นชิงแชมป์ WBC FECARBOX รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทเมื่อ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2544 และเป็นฝ่ายชนะคะแนน อังเฆล ชากอน ได้แชมป์มาครอง ป้องกันแชมป์ได้ 1 ครั้ง เมื่อ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2544 ชนะคะแนน เอบัง อัลบาเรซ จากนั้น ได้ชิงแชมป์เฉพาะกาล WBC รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวท เมื่อ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2545 ชนะน็อค อิสราเอล บัซเกซ ยก 12 ป้องกันแชมป์เฉพาะกาลได้ 1 ครั้ง เมื่อ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2545 ชนะน็อค มานาบุ ฟูกูชิมะ ยก 8 แล้วจึงขึ้นชิงแชมป์จริงเมื่อ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2545 ชนะน็อค วิลลี เจอร์ริน ยก 1 ได้แชมป์มาครอง ป้องกันตำแหน่งไว้ได้ 7 ครั้ง ก่อนจะเสียแชมป์ให้อิสราเอล บัซเกซไป

หลังจากเสียแชมป์ ลาริโอสเลื่อนขึ้นไปชกรุ่นซูเปอร์เฟเธอร์เวท และขึ้นชิงแชมป์เงาในรุ่นนี้ของ WBC ที่ ฟิลิปปินส์ เมื่อ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2549 แต่เป็นฝ่ายแพ้คะแนน แมนนี ปาเกียว ไม่ได้แชมป์ หลังจากนั้น ลาริโอสชกชนะอีก 3 ครั้งก็ได้ชิงแชมป์โลก WBC รุ่นเฟเธอร์เวท ที่ว่างเมื่อ 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2550 แต่เป็นฝ่ายแพ้น็อค ฆอร์เฆ ลินาเรส ยก 10 ไม่ได้แชมป์ หลังจากนั้น ลาริโอสขึ้นชิงแชมป์ WBC Latino รุ่นซูเปอร์เฟเธอร์เวทที่ว่างเมื่อ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551 ชนะคะแนน อาร์ตูโร โกเมซ ที่ เม็กซิโก ได้แชมป์มาครอง จากนั้น ลาริโอสขึ้นชิงแชมป์โลกเฉพาะกาล WBC รุ่นเฟเธอร์เวท เมื่อ 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2551 ชนะน็อค เฟยเดอร์ วิโลเรีย ยก 5 ป้องกันแชมป์เฉพาะกาลได้ 1 ครั้ง แล้วขึ้นชิงแชมป์จริงของรุ่นนี้กับ ทากาฮิโระ อาโอ เมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2551 ซึ่งลาริโอสเป็นฝ่ายชนะคะแนน แต่เมื่อชกแก้มือกันอีกครั้งเมื่อ 12 มีนาคม พ.ศ. 2552 ลาริโอสเป็นฝ่ายแพ้คะแนน เสียแชมป์ และลาริโอสก็แขวนนวมไป