โอ้เอ๋ว มีที่มาจากทางปีนัง ประเทศมาเลเซีย คนขายโอ้เอ๋วเจ้าแรกในภูเก็ตชื่อ แปะเอ๊ง เป็นคนจีน ขายอยู่ในตรอกสุ่นอุทิศ หรือตรอกแปะหล่าวหนั่ว(อักษรจีน: 伯老撋,แปะหล่าวหนั่ว) ปัจจุบันแปะเอ๊งเสียชีวิตแล้ว แต่ก็มีคนสืบทอด ต่อมาขายอยู่ที่เดิม ในบางที่มีคนกล่าวว่า ของหวานชนิดนี้ ที่ปีนังเรียกว่า บุนทาวบี้แต่มาขายที่ภูเก็ตไม่มีคนเรียกชื่อนี้ วันหนึ่งมีคนลิ้นไก่สั้นพูดไม่ชัดมากินโอ้เอ๋ว แปะเอ๊งถามว่า “โฮเหลี่ยวโบ๋” (好料無？) หมายความว่า "ดีไหม รสชาติดีไหม "คนลิ้นไก่สั้นตอบว่า “โอ๊เอี่ยว” คือ โฮเหลี่ยว ซึ่งหมายถึง ดี โอ๊เอี่ยวที่คนลิ้นไก่สั้นพูดก็เพี้ยนมาเป็น“โอ้เอ๋ว” และเป็นชื่อเรียกของหวานชนิดนี้ที่ภูเก็ตตลอดมา

อันที่จริง โอ้เอ๋ว (อักษรจีน: 薁蕘) เป็นชื่อของหวานชนิดหนึ่งในมณฑลฮกเกี้ยนและไต้หวัน เป็นที่นิยมในรับประทานในช่วงฤดูร้อน และเผยแพร่เข้าสู่เอเซ๊ยตะวันออกเฉียงใต้โดยชาวจีนอพยพทำมาทำงานในสมัย เป็นผู้นำพาเผยแพร่รับประทานจนเป็นที่นิยม