เมื่อใดต้องมีใบอนุญาต

ตามข้อมูลของผู้เก็บค่าใบอนุญาต "คุณต้องมีใบอนุญาตรับชมทีวีเพื่อใช้อุปกรณ์รับโทรทัศน์ เช่น ทีวี, กล่องรับสัญญาณดิจิตอล, เครื่องบันทึกเทปวิดีโอหรือดีวีดี, แล็ปท็อปคอมพิวเตอร์ หรือโทรศัพท์เคลื่อนที่ เพื่อรับชมหรือบันทึกรายการโทรทัศน์ที่แพร่ภาพออกอากาศทางทีวี"[3] สำหรับอุปกรณ์ที่เคลื่อนที่ได้เช่น โทรศัพท์ และแล็ปท็อปคอมพิวเตอร์ จะใช้ที่ใดก็ได้หากเจ้าของอุปกรณ์เหล่านั้นได้มีใบอนุญาตใช้งานสำหรับที่บ้านของตนแล้ว[4]

จำนวนใบอนุญาตที่ต้องมี

ไม่ว่าจะเป็นที่อยู่อาศัยหรือสถานที่ประกอบธุรกิจ ต่างก็ต้องมีใบอนุญาตเพื่อรับชมโทรทัศน์[5]

สำหรับที่อยู่อาศัย จำนวนใบอนุญาตที่ต้องมีคือหนึ่งใบต่อครัวเรือนต่อที่พัก ไม่ว่าจะมีจำนวนอุปกรณ์รับชมหรือจำนวนคนรับชมเท่าใด[6] สำหรับสถานที่อยู่อาศัยที่เช่าแยกกันอาจต้องซื้อใบอนุญาตแยกกันไปตามจำนวนสัญญาเช่า[7]

การบังคับเอาค่าใบอนุญาต

ในอดีตมักโฆษณาว่ามีรถตรวจการรับสัญญาณโทรทัศน์เพื่อตรวจหาผู้รับชมโทรทัศน์โดยไม่มีใบอนุญาต[8][9] และยังกล่าวอ้างว่ามีเครื่องตรวจแบบมือถืออีกด้วย ซึ่งบีบีซีกล่าวอ้างว่าเครื่องตรวจจับดังกล่าวใช้เพื่อขอหมายค้น[10] แต่ก็ไม่ปรากฏว่ามีการใช้เทคโนโลยีดังกล่าวเป็นหลักฐานในศาล[11] และยังเป็นที่ถกเถียงว่าเทคโนโลยีดังกล่าวมีจริงหรือไม่หรือมีประสิทธิภาพเพียงใด

ปัจจุบันใช้วิธีบังคับค่าใบอนุญาตโดยใช้ฐานข้อมูล "LASSY" ที่รวบรวมที่อยู่ 29.5 ล้านรายการในสหราชอาณาจักร[12] ในปีงบประมาณ 2011–12 ได้มีจดหมายเตือน 21 ล้านฉบับส่งไปถึงที่อยู่ที่ยังไม่มีใบอนุญาต [13] หากที่อยู่ใดมีเพียงใบอนุญาตรับชมแบบขาวดำหรือแจ้งว่าไม่มีการรับชมโทรทัศน์ อาจมีเจ้าหน้าที่บังคับใช้ใบอนุญาตแวะไปเยี่ยมโดยไม่บอกล่วงหน้า ซึ่งมีการเยี่ยมบ้านเหล่านี้ 2.9 ล้านครั้ง และ 3.5 ล้านครั้ง ในปีงบประมาณ 2005-6 และ 2006-7 ตามลำดับ พบว่าราว 27% ของผู้ที่อ้างว่าไม่จำเป็นต้องมีใบอนุญาต เมื่อถูกเจ้าหน้าที่เข้าไปตรวจสอบกลับพบว่าต้องมีใบอนุญาต ในหกเดือนแรกของ ค.ศ. 2012 มีคนกว่า 204,000 คนในสหราชอาณาจักรที่ถูกจับได้ว่าดูทีวีโดยไม่มีใบอนุญาต[14]

มีคดีชมโทรทัศน์โดยไม่มีใบอนุญาตราวหนึ่งในสิบของคดีในศาลแขวง[15] กฎหมายอนุญาตให้ศาลกำหนดค่าปรับได้ถึง 1,000 ปอนด์ แต่ว่าค่าเฉลี่ยของเงินที่ต้องจ่ายจริงที่ศาลกำหนดให้เป็น ค่าปรับ รวมถึงฤชาธรรมเนียม และค่าทนายอยู่ที่ประมาณ 153 ปอนด์ ซึ่งมากกว่าค่าใบอนุญาตเพียงเล็กน้อย[16]

การจัดเก็บค่าใบอนุญาตบริหารจัดการเยี่ยงการขายสินค้า[17] เจ้าหน้าที่จัดเก็บค่าใบอนุญาตได้รับแรงจูงใจเป็นค่านายหน้า[18] มีหลายกรณีที่ปรากฏว่าเจ้าหน้าจัดเก็บค่าใบอนุญาตประพฤติมิชอบต่อหน้าที่ มีพฤติการณ์คุกคาม ข่มเหงรังแก รวมถึงสร้างหลักฐานเท็จและปลอมแปลงเอกสาร[19][20][21]

อัตราการหลบเลี่ยงไม่จ่ายค่าใบอนุญาตโดยรวมอยู่ที่ราว 5% [22][12][23] ซึ่งมีการกระจายตัวต่างกันไป และมีอัตราการหลบเลี่ยงในสกอตแลนด์สูงกว่าสหราชอาณาจักรโดยรวม [24]

ใน ค.ศ. 2004 มีรายงานว่า 2.3% ของครัวเรือนสหราชอาณาจักรไม่มีเครื่องรับโทรทัศน์[25] และใน ค.ศ. 2008 BBC รายงานว่าคนราวหนึ่งล้านคนไม่จำเป็นต้องมีใบอนุญาตรับโทรทัศน์