ไม้หันอากาศ, ไม้ผัด หรือ หางกังหัน[1] (–ั) ใช้เป็นสระอะลดรูปเมื่อมีพยัญชนะสะกด และใช้ประสมสระ อัวะ และ อัวแต่เดิมในศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหงมิได้ใช้ไม้หันอากาศหรือสัญลักษณ์อื่น เมื่อต้องการสะกดสระอะที่มีพยัญชนะสะกด จะซ้อนพยัญชนะสะกดเข้าไปอีกตัวหนึ่งเช่น มนน อ่านว่า มัน, ท๋งง อ่านว่า ทั้ง รวมไปถึงสระอัวก็ใช้ ว ซ้อนสองตัวเช่น หวว อ่านว่า หัว, ตวว อ่านว่า ตัว [2] ไม้หันอากาศเริ่มปรากฏใช้ในจารึกหลักที่ 5 ในรัชสมัยพระยาลิไท เมื่อ พ.ศ. 1904 [3]