บทนี้เดิมเขียนด้วยภาษาฮีบรู แบ่งออกเป็น 22 วรรค

พยานต้นฉบับ

บางสำเนาต้นฉบับในยุคต้นที่มีข้อความของบทนี้เป็นภาษาฮีบรูมีลักษณะเป็นต้นฉบับเมโซเรติก (Masoretic Text) ได้แก่ ฉบับอะเลปโป (Aleppo Codex; ศตวรรษที่ 10) และ ฉบับเลนินกราด (Leningrad Codex; ค.ศ. 1008)[5]

สำเนาต้นฉบับโบราณที่หลงเหลืออยู่ของคำแปลเป็นภาษากรีกคอยนีที่รู้จักในชื่อเซปทัวจินต์ (ทำขึ้นในช่วงไม่กี่ศตวรรษสุดท้ายก่อนคริสตกาล) ได้แก่ ฉบับวาติกัน (Codex Vaticanus; B; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} B; ศตวรรษที่ 4) และฉบับอะเล็กซานเดรีย (Codex Alexandrinus; A; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} A; ศตวรรษที่ 5)[6][lower-alpha 1]

การอ้างอิงในพันธสัญญาเดิม

• 2 พงศาวดาร 4:1–5: 1 พงศ์กษัตริย์ 7:23–26[10]
• 2 พงศาวดาร 4:6–8: 1 พงศ์กษัตริย์ 7:38–39[10]
• 2 พงศาวดาร 4:11–18: 1 พงศ์กษัตริย์ 7:40–47[10]
• 2 พงศาวดาร 4:19–22: 1 พงศ์กษัตริย์ 7:48–51[10]