กองทัพประชาชนแอลจีเรีย

ยอดกำลังประจำการ	511,000 (2012 est.)
ยอดกำลังสำรอง	400,000 (2012)
การเกณฑ์	19-30 ปี 18 month term[1]
ประชากรที่อายุถึงขั้นรับราชการทุกปี	ชาย 375,852 , หญิง 362,158 (2009 est.)
แหล่งผลิตในประเทศ	SNVI ECMK-K ENIM BCL ECM-R SCAFSE
แหล่งผลิตนอกประเทศ	รัสเซีย จีน สเปน บราซิล สหรัฐ อิตาลี ฝรั่งเศส เยอรมนี บัลแกเรีย แคเมอรูน คิวบา สวิตเซอร์แลนด์ ออสเตรีย มอริเตเนีย สวีเดน กาบอง อิหร่าน อินเดีย ปากีสถาน กินี-บิสเซา แคนาดา เนเธอร์แลนด์ ไนจีเรีย เปรู โมซัมบิก นามิเบีย เบลเยียม ฮังการี เบนิน อิรัก โปรตุเกส ซีเรีย เยเมน อินโดนีเซีย มาเลเซีย กินี โปแลนด์ โครเอเชีย เซอร์เบีย ปาเลสไตน์ เอกวาดอร์ มาดากัสการ์ โรมาเนีย คูเวต ซาอุดีอาระเบีย
รูปแบบปัจจุบัน	ค.ศ. 1962 (กองทัพประชาชน)
ประชากรในวัยบรรจุ	ชาย 9,736,757 อายุ 16-49[1], หญิง 9,590,978 (2008 est.) อายุ 16-49[1]
งบประมาณ	$10.58 billion (2012)
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม	พลเอก อาเหม็ด ชาลาห์ กาเอด
ประชากรฉกรรจ์	ชาย 8,317,473 , อายุ 16-49[1], หญิง 8,367,005 (2009 est.) , อายุ 16-49[1]
เหล่า	กองทัพบก กองทัพเรือ กองทัพอากาศ กองกำลังป้องกันภัยทางอากาศ
ที่ตั้ง บก.	แอลเจียร์
ประวัติ	ประวัติศาสตร์การทหารของแอลจีเรีย สงครามประกาศเอกราชแอลจีเรีย สงครามแซนด์ Yom Kippur War สงครามสะฮาราตะวันตก สงครามกลางเมืองแอลจีเรีย Insurgency in the Maghreb In Amenas hostage crisis
ก่อตั้ง	ค.ศ. 1954 (กองทัพปลดปล่อยแห่งชาติ)
ร้อยละต่อจีดีพี	4.3% of GDP (2012)
ผบ. สูงสุด	ประธานาธิบดี อับดุลอะซีซ บูเตฟลีกา