บนตัวกางเขนรูธเวลล์เป็นรูปลักษณ์สลักนูนเช่นเดียวกับที่พบบนกางเขนแองโกล-แซ็กซอนอื่นๆ ที่เป็นงานสลักนูนขนาดใหญ่ที่สุดในบรรดางานสลักนูนแองโกล-แซ็กซอนทั้งหลาย นอกจากนั้นก็ยังมีคำจารึกทั้งภาษาละตินและอักษรรูนส์ซึ่งมักจะไม่ปรากฏบนงานอนุสรณ์คริสเตียน อักษรรูนส์ที่ปรากฏคล้ายคลึงกับบรรทัดที่ 39 ถึง 64 ของ “The Dream of the Rood” ซึ่งเป็นกวีนิพนธ์ภาษาอังกฤษเก่าที่อาจจะมาสลักในภายหลัง กางเขนสูง 5.5 เมตร กางเขนถูกทุบเป็นเสี่ยงๆ โดยนักทำลายรูปเคารพเพรสไบทีเรียนเมื่อปี ค.ศ. 1664 และทิ้งซากไว้ในบริเวณวัดจนกระทั่งเมื่อได้รับการบูรณะในปี ค.ศ. 1818 โดยเฮนรี ดันแคน ในปี ค.ศ. 1887 กางเขนรูธเวลล์ก็ได้รับการย้ายไปตั้ง ณ ที่ตั้งปัจจุบันที่วัดที่รูธเวลล์, ดัมฟรีสเชอร์, สกอตแลนด์ ภายใต้มุขตะวันออกที่สร้างขึ้นโดยเฉพาะสำหรับเป็นที่ตั้ง[2]

กางเขนรูธเวลล์เป็นทั้งงานที่มีชื่อเสียงที่สุดและสลักเสลาอย่างละเอียดที่สุดของงานมหาประติมากรรมแองโกล-แซ็กซอน[3] และอาจจะเป็นลายลักษณ์อักษรของกวีนิพนธ์อังกฤษที่เก่าแก่ที่สุดของอังกฤษที่เก่ากว่าหนังสือกวีนิพนธ์อังกฤษฉบับต่างๆ[4] กางเขนรูธเวลล์ได้รับการบรรยายโดยนิโคลัส เพฟเนอร์ว่า “กางเขนบิวคาสเซิลและกางเขนรูธเวลล์....เป็นงานอันยิ่งใหญ่ที่สุดของยุคนั้นของยุโรปทั้งหมด”[5]