ในปี 1994, นักฟิสิกส์ชื่อ อัลคับเบียร์ (Alcubierre) เสนอวิธีการสำหรับการเปลี่ยนแปลงรูปทรงเรขาคณิตของพื้นที่ หรือ ปริภูมิโดยการสร้างคลื่นที่จะเป็นเหตุทำให้โครงสร้างของพื้นที่ หรือ ปริภูมิข้างหน้าของยานอวกาศจะเกิดการหดตัวและพื้นที่ หรือ ปริภูมิที่อยู่เบื้องหลังของยานจะเกิดการขยายตัว [2] ยานก็จะเกาะหรือขี่คลื่นชนิดนี้อยู่ภายในขอบเขตอาณาบริเวณของพื้นที่หรือปริภูมิที่มีลักษณะแบนราบ, ที่เรียกว่าฟองวาร์ป (warp bubble), และจะไม่เกิดการเคลื่อนที่ออกไปจากภายในอาณาบริเวณของฟองนี้ แต่จะถูกนำพาให้เกิดการเคลื่อนที่ไปตามอาณาบริเวณพื้นที่หรือปริภูมิของรอบ ๆ ตัวยานเองเพราะการกระทำของตัวขับเคลื่อนหรือไดรฟ์ชนิดนี้ คิดว่าน่าจะใช้พลังงานที่มีค่าเชิงลบมากจนกระทั่งนักวิทยาศาสตร์อย่าง แฮโรลด์ ซันนี่ ไวท์ (Harold Sonny White) [5][6] ได้กล่าวว่า ปริมาณพลังงานที่ต้องการใช้จะลดลงหากมีการเปลี่ยนจากฟองวาร์ปเป็นวงแหวนวาร์ป (warp ring)