ชาวต่างชาติในเอเชีย, รัฐบาล, องค์การด้านมนุษยธรรม และบุคคลทั่วโลกได้เดินทางมาถึง โดยกระตือรือร้นที่จะให้ความช่วยเหลือและสนับสนุนด้านเทคนิค นั่นคือขอบเขตทั่วโลกของภัยพิบัติที่กฎบัตรระหว่างประเทศว่าด้วยอวกาศและภัยพิบัติสำคัญได้รับการเปิดใช้งานอย่างต่อเนื่องโดยสำนักงานคุ้มครองพลเมืองฝรั่งเศส[2] องค์การอวกาศอินเดียอย่างไอเอสอาร์โอ[3] และยูเอ็นอูซาในนามของยูนอปส์[4] แล้วจึงจัดหาภาพถ่ายดาวเทียมด้านมนุษยธรรมที่หลากหลายไปยังองค์การช่วยเหลือและกู้ภัยต่าง ๆ ในตอนแรกธนาคารโลกได้ประเมินปริมาณความช่วยเหลือที่ต้องการในวงเงิน 5 พันล้านเหรียญสหรัฐ[5] แม้ว่าหลาย ๆ ประเทศจะให้ความช่วยเหลือบรรเทาทุกข์และช่วยเหลือ แต่สหประชาชาติได้วิพากษ์วิจารณ์ทั้งสหรัฐและยุโรปในการจัดหาทรัพยากรที่ไม่เพียงพอ โดยวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2548 ได้มีการให้คำมั่นสัญญากว่า 1.8 พันล้านเหรียญสหรัฐ (1 พันล้านปอนด์)

หลังจากเกิดภัยพิบัติ ประเทศออสเตรเลีย, อินเดีย, ญี่ปุ่น และสหรัฐ ได้รวมตัวกันเพื่อประสานความพยายามช่วยเหลือเพื่อปรับปรุงความช่วยเหลือทันที อย่างไรก็ตาม ในการประชุมสุดยอดจาการ์ตาเมื่อวันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2548 กลุ่มพันธมิตรได้โอนความรับผิดชอบไปยังสหประชาชาติ

ข้อวิจารณ์การตอบสนองของผู้บริจาค

ตลอดระยะเวลาทั้งหมดของการตอบสนองหลักต่อภัยพิบัติสึนามิ ตั้งแต่ธันวาคม พ.ศ. 2547 ในอีกสี่หรือห้าปีข้างหน้า มีการถกเถียงกันมากมายเกี่ยวกับขนาดและรูปแบบของความช่วยเหลือที่ได้รับ ตัวอย่างเช่น หลังจากสึนามิหนึ่งวันในวันที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2547 ผู้ช่วยเลขานุการใหญ่ของสหประชาชาติเพื่อการช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม ยอน เอกลันด์ รายงานว่ามีการจัดหมวดหมู่การมีส่วนร่วมของประเทศร่ำรวยในฐานะ "ตระหนี่"[6] สิ่งนี้ถูกตีความอย่างกว้างขวางในสื่อประเภทการตอบสนองโดยรวมต่อเหตุการณ์สึนามิ ในขณะที่นายเอกลันด์อธิบายในภายหลังว่าในเวลานั้นเขาได้กล่าวถึงความช่วยเหลือทั่วโลกโดยรวมในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา[7] การพูดในงานแถลงข่าวภายหลังนายเอกลันด์กล่าวว่า "มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประเทศใด ๆ หรือการตอบสนองต่อเหตุฉุกเฉินนี้ เราอยู่ในช่วงแรกและการตอบสนองเป็นเชิงบวกอย่างท่วมท้น"[8] รัฐบาลสหรัฐ ที่นำโดยประธานาธิบดี จอร์จ ดับเบิลยู. บุช และรัฐมนตรีต่างประเทศ คอลิน พอเวลล์ ได้เพิ่มอีก 20 ล้านดอลลาร์สหรัฐในวันที่ 28 ธันวาคม ต่อคำมั่นสัญญาเดิมของสหรัฐที่ 15 ล้านเหรียญสหรัฐ นำมาซึ่งมูลค่ารวมสูงถึง 35 ล้านเหรียญสหรัฐ (ไม่รวมความช่วยเหลือโดยตรงจากเรือเดินทะเลที่ส่งไปยังภูมิภาค)[9] ในขั้นต้น กองทัพเรือสหรัฐได้ส่งเครื่องบินลาดตระเวนพี-3ซี โอไรออน และเรือบรรทุกเครื่องบินเพื่อช่วยปฏิบัติการบรรเทาทุกข์[10]

ในวันที่ 31 ธันวาคม คำมั่นสัญญาของสหรัฐเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าเป็น 350 ล้านดอลลาร์สหรัฐ[11] กับประธานาธิบดีบุชบอกว่าจำนวนนั้นอาจจะเพิ่มขึ้นอีก ประธานาธิบดีบุชยังได้ลงนามในคำสั่งให้ลดธงครึ่งเสาในช่วงสัปดาห์แรกของปีใหม่

ในช่วงแรกของการตอบสนองต่อเหตุการณ์สึนามิ ความกังวลได้ถูกเปล่งเสียงออกมาในหลาย ๆ ไตรมาส ซึ่งความพยายามบรรเทาทุกข์ระหว่างประเทศอาจจะทำให้สะดุดหากประเทศต่าง ๆ ไม่ยอมจ่ายเงินตามคำมั่นสัญญาเบื้องต้น เมื่อวันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2548 เลขาธิการสหประชาชาติ โคฟี แอนนัน กระตุ้นประเทศให้ผู้บริจาครับรองว่าพวกเขายอมจ่ายเงินเต็มเม็ดเต็มหน่วยตามคำมั่นสัญญา โดยชี้ไปที่กรณีก่อนหน้านี้ว่า "เรามีคำมั่นสัญญามากมาย แต่เราไม่ได้รับเงินทั้งหมด"[12]

เมื่อวันที่ 5 มกราคม ขณะที่ประเทศต่าง ๆ ร่วมกันบริจาคเงินจำนวนมาก ยอน เอกลันด์ กล่าวว่า "ผมอยากเห็นความเมตตาที่แข่งกันได้มากกว่าไม่มีความสงสาร" และเสริมว่ามีหลายประเทศที่ให้คำมั่นสัญญาโดยไม่มีหลักประกันว่าเงินจะมาถึง[13] หลังจากเกิดแผ่นดินไหวเมื่อปีที่แล้วในอิหร่านที่เมืองบัมซึ่งคร่าชีวิตผู้คนไป 26,000 คน เจ้าหน้าที่อิหร่านอ้างว่าได้รับเงินเพียง 17.5 ล้านดอลลาร์สหรัฐจาก 1 พันล้านดอลลาร์สหรัฐที่สัญญาว่าจะให้ในตอนแรก[13] ในช่วงกลางเดือนมีนาคม พ.ศ. 2548 ธนาคารพัฒนาเอเชียรายงานว่าการให้ความช่วยเหลือกว่า 4 พันล้านดอลลาร์สหรัฐที่รัฐบาลสัญญาไว้นั้นล่าช้ากว่ากำหนด ซึ่งทางศรีลังกาได้วิพากษ์วิจารณ์ประเทศและองค์กรที่อ้างว่าจะให้เงินบริจาคว่า "ยังไม่ได้สักเพนนี เรากำลังทำงานบรรเทาทุกข์ด้วยเงินของรัฐบาล ศรีลังกายังคงรอเงินที่ผู้บริจาคให้คำมั่นสัญญา เงินที่ผู้คนสัญญาว่าจะให้ได้นำไปให้คำมั่นสัญญาต่อองค์การนอกภาครัฐ"[14]

ลักษมัณ คาดีร์กามาร์ รัฐมนตรีต่างประเทศของศรีลังกากล่าวในการให้สัมภาษณ์กับบีบีซีว่า "ความช่วยเหลือจำนวนมากที่ได้รับในช่วงหลังคือ[15] ผมขอโทษที่ต้องพูด – ไม่ค่อยมีประโยชน์ เช่น มีคอนเทนเนอร์เที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาหมี แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้รับความปรารถนาดี ไม่มีใครปฏิเสธ" ความอดทนของประเทศที่ได้รับผลกระทบจากสึนามิกำลังยืดเยื้อ "ตอนนี้รัฐบาลได้จัดทำแผนว่าจนถึงวันที่ 26 เมษายน ทุกสิ่งทุกอย่างที่มาถึง ทุกอย่างที่จะอยู่ในทะเลจะปลอดภาษี แต่หลังจากนั้น ไม่!" คาดีร์กามาร์ได้กล่าวต่อไปว่า "ยกตัวอย่างเช่น เราไม่ต้องการข้าว เรากำลังรอคอยการเก็บเกี่ยว ใครก็ตามที่ส่งข้าวไปจะเสียเวลาและเงินไปเปล่า ๆ"[14]