แนวคิดเรื่องการป้องกันกำลังรบเริ่มต้นมาจากเหตุระเบิดค่ายทหารเบรุตในเลบานอนเมื่อปี พ.ศ. 2526 ในขณะที่ช่วงสงครามเย็นได้มุ่งเน้นไปที่ไปที่การสะสมกำลังทหารขนาดใหญ่ (เช่น สหภาพโซเวียต) รูปแบบของกองทัพสหรัฐจึงเป็นรูปแบบของกองกำลังที่สามารถคาดเดาได้สำหรับการเข้าโจมตีที่ใช้วิธีนอกแบบและแบบกองโจร โดยผลที่ตามมาคือในระหว่างการปฏิบัติการรักษาสันติภาพของนาวิกโยธินสหรัฐในเลบานอนเมื่อปี พ.ศ. 2526 ได้มีการฝ่าแนวกั้นของบรรทุกของพลเรือนสองคันเข้าไปในพื้นที่หวงข้ามของนาวิกโยธินและทำการจุดระเบิดฆ่าตัวตายจากรถบรรทุกบริเวณโรงนอนของทหารสหรัฐและคันที่สองจุดระเบิดที่โรงนอนของทหารฝรั่งเศส[8]

ต่อมาได้มีการนำหลักการป้องกันกำลังรบไปใช้งานทั่วทั้งกระทรวงกลาโหมสหรัฐ (และต่อมาหน่วยยามฝั่งสหรัฐได้นำไปปรับใช้งานต่อ) เพื่อให้แน่ใจว่าสถานการณ์ดังกล่าวจะไม่เกิดขึ้นอีกกับกองกำลังของสหรัฐ โดยการป้องกันกำลังรบมีลักษณะเฉพาะตัวคือการเปลี่ยนกลยุทธ์ในการป้องกันอยู่ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสามารถคาดเดาได้[9]