อารามที่ทรงยุบหลายแห่งก่อตั้งมาตั้งแต่สมัยแองโกล-แซกซัน แต่ส่วนใหญ่ในบรรดาอารามที่ถูกยุบจำนวน 825 แห่งเป็นอารามที่ก่อตั้งในระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 11 ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 12 ในช่วงที่การก่อตั้งเป็นที่นิยมกันอย่างแพร่หลาย ซึ่งทำให้อาราม[1]ในคริสต์ศตวรรษที่ 16 มีอำนาจควบคุมการแต่งตั้งนักบวชท้องถิ่นราวหนึ่งในสามของอังกฤษและมีรายได้ราวครึ่งหนึ่งของรายได้ทั้งหมดทางศาสนา การยุบอารามจึงเป็นการยึดอสังหาริมทรัพย์โดยกฎหมายครั้งใหญ่ที่สุดตั้งแต่การพิชิตอังกฤษของชาวนอร์มันในคริสต์ศตวรรษที่ 11 ของพระเจ้าวิลเลียมที่ 1

การเปลี่ยนแปลงทางศาสนาบนแผ่นดินใหญ่ยุโรปนอกจากจะมีผลในการทำลายสิ่งก่อสร้างทางศาสนาแล้วก็เกิดจากความไม่พึงพอใจของชนหมู่มากและนักบวชที่มีตำแหน่งต่ำต่ออำนาจและความมั่งคั่งของสถาบันคริสต์ศาสนา ในอังกฤษการปฏิรูปทางศาสนาในระยะแรกมาจากบุคคลผู้มีอำนาจสูงสุดในสังคมและค่อยเผยแพร่ลงมายังหมู่ชนต่างจนกลายเป็นการต่อต้านโดยทั่วไป

การยุบอารามมีผลทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในทางพิธีกรรมทางศาสนาในวัดในอังกฤษ แต่การเปลี่ยนแปลงของคริสต์ทศวรรษ 1530 มีข้อที่คล้ายคลึงกับบทบัญญัติสิบข้อของนักปฏิรูปโปรเตสแตนต์ที่พิมพ์ในปี ค.ศ. 1530 โดยทอมัส แครนเมอร์ (Thomas Cranmer) เพียงไม่กี่ข้อและเมื่อเริ่มเกิดขึ้นก็ได้รับการต่อต้านอย่างรุนแรง บทบัญญัติสิบข้อถูกยุบเลิกไปเมื่อพระเจ้าเฮนรีที่ 8 ทรงพอพระทัยที่จะดำเนินตามระบบอนุรักษนิยมของบทบัญญัติหกข้อของปี ค.ศ. 1539 โดยนักเทววิทยาศาสนาคริสต์ชาวเยอรมัน ซึ่งเป็นกฎที่ใช้กันต่อมาจนสิ้นรัชสมัยของพระองค์