การวางนัยทั่วไปเร็วเกินไปมักจะมีรูปแบบดังต่อไปนี้

1. ห เป็นจริงสำหรับ ก
2. ห เป็นจริงสำหรับ ข
3. ห เป็นจริงสำหรับ ค
4. ห เป็นจริงสำหรับ ง
5. และดังนั้น ห จึงเป็นจริงด้วยสำหรับ จ, ฉ, ช, ฯลฯ

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าบุคคลหนึ่งเดินเข้าไปในหมู่บ้านเป็นครั้งแรกแล้วเห็นคน 10 คน ล้วนแต่เป็นเด็กทั้งสิ้นเขาอาจจะสรุปอย่างผิด ๆ ว่าไม่มีผู้ใหญ่ในหมู่บ้านนี้

หรืออีกตัวอย่างหนึ่งคือ ถ้าคนหนึ่งกำลังดูเลขชุดหนึ่งเลข 1 เป็นเลขยกกำลังสอง 3 เป็นจำนวนเฉพาะ 5 เป็นจำนวนเฉพาะ 7 เป็นจำนวนเฉพาะ9 เป็นเลขยกกำลังสอง 11 เป็นจำนวนเฉพาะ และ 13 เป็นจำนวนเฉพาะดังนั้น บุคคลนั้นจึงกล่าวว่า เลขคี่ถ้าไม่เป็นเลขจำนวนเฉพาะก็จะเป็นเป็นเลขยกกำลังสอง