ในเศรษฐศาสตร์และการออกแบบอุตสาหกรรม การออกแบบให้หมดอายุขัย[2] หรือ การออกแบบให้หมดอายุก่อนวัยอันควร (อังกฤษ: planned obsolescence, built-in obsolescence หรือ premature obsolescence) เป็นนโยบายในการวางแผนหรืออกแบบผลิตภัณฑ์ให้มีอายุขัยการใช้งานที่จำกัด หรือออกแบบให้ออกมาอ่อนแอเพื่อที่จะถูกทิ้ง (obsolete) หลังจากการใช้เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ประเมินมาแล้ว เมื่อสิ้นสุดอายุขัยที่กำหนด ผลิตภัณฑ์อาจไม่สามารถใช้งานได้หรือตกยุค[3] วิธีคิดเบื้องหลังแผนนี้คือการสร้างปริมาตรการค้าในระยะยาวผ่านการลดทอนเวลาระหว่างการซื้อผลิตภัณฑ์ หรือที่เรียกว่า "การย่นย่อวัฏจักรการเปลี่ยนทดแทน" (shortening the replacement cycle)[4] การลดอายุขัยการใช้งานของผลิตภัณฑ์ลงโดยจงใจนำไปสู่การที่ผู้บริโภคมีความจำเป็นต้องซื้อสินค้าใหม่อยู่เรื่อย ๆ[5]การออกแบบให้หมดอายุขัยมักจะทำงานได้ดีที่สุดในกรณีที่ผู้ผลิตอย่างน้อยมีคู่แข่งน้อยรายในตลาด[6]