กลุ่มคนอย่างเกย์, เสลเบียน, รักร่วมสองเพศ, กะเทย, และเควียร์ (แอลจีบีทีคิว) สามารถเข้ารับการเป็นทหารได้ในกองทัพหลายที่ทั่วโลก: ประเทศอุตสาหกรรมส่วนใหญ่ ประเทศตะวันตก รวมทั้งบางประเทศในทวีปอเมริกาใต้ เช่น ประเทศอาร์เจนตินาและประเทศชิลี[1][2]และอย่างประเทศแอฟริกาใต้, และประเทศอิสราเอล[3] แต่สิทธิของกลุ่มอินเทอร์เซ็กซ์ยังคลุมเคลืออัตรานี้สอดคล้องกับอันดับโลกล่าสุดเกี่ยวกับการยอมรับรักร่วมเพศ ซึ่งชี้ให้เห็นว่าการยอมรับชุมชนแอลจีบีทีกำลังแพร่หลายมากเฉพาะในรัฐฆราวาสและรัฐมั่งคั่งเท่านั้น[4]อย่างไรก็ตาม นโยบายที่ยอมรับต่อทหารที่เป็นชายรักร่วมเพศและหญิงรักร่วมเพศไม่ได้รับประกันว่ากลุ่มคนแอลจีบีทีจะมีภูมิคุ้มกันต่อการเลือกปฏิบัติในสังคมนั้น แม้แต่ในประเทศที่บุคคลผู้มีความหลากหลายทางเพศมีอิสระที่จะรับราชการทหาร นักเคลื่อนไหวยังเรียกร้องว่ายังต้องปรับปรุง ประเทศอิสราเอล เป็นประเทศตัวอย่างที่ยังมีอคติต่อกลุ่มคนผู้มีความหลากหลายทางเพศ แต่ในกองทัพมีทหารที่เป็นชายรักร่วมเพศเข้ารับการเป็นทหารอย่างเปิดเผย[5][6]ประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นสังคมที่ยอมรับกับหลีกเลี่ยงนายทหารที่เป็นชายรักร่วมเพศอย่างเปิดเผยภายในกองทัพ แต่ตอนนี้มีการเริ่มพิจารณาถึงความเหมาะสมของวลีที่มีชื่อเสียงในปี พ.ศ. 2553 ว่า "ห้ามถาม ห้ามบอก [ว่าเป็นนายทหารกองทัพเป็นชายรักร่วมเพศหรือหญิงรักร่วมเพศ]" ในสหรัฐกำลังเป็นที่สนใจในนานาชาติ โดยได้ให้ความกระจ่างเกี่ยวกับการเลือกปฏิบัติ ความรุนแรง และความยากลำบากของทหารที่ระบุว่าเป็นแอลจีบีทีต้องเผชิญ ตลอดจนข้อโต้แย้งและต่อต้านการห้ามเข้ารับเรียกเป็นทหาร[7]ในประเทศไทย การเกณฑ์ทหารจัดให้กลุ่มคนกะเทยหรือคนข้ามเพศจัดอยู่ในกลุ่มคนที่ไม่เรียกเข้ารับราชการทหาร โดยจัดอยู่จำพวกกลุ่มบุคคลที่เพศสภาพไม่ตรงกับเพศกำเนิด ทั้งนี้ ต้องมีการเปลี่ยนแปลงอัตลักษณ์ทางเพศด้วยการดัดแปลงร่างกายหรือมีใบรับรองแพทย์ยืนยันเท่านั้น[8]