ในช่วงของราชวงศ์ฮั่น รูปแบบการเชิดมังกรแบบต่าง ๆ ได้ถูกกล่าวถึง ในสมัยจีนโบราณ มังกรจีน คือผู้กำหนดการตกของฝน ตัวอย่างเช่น มังกร อิ้งหลง (Yinglong) ถูกยกย่องให้เป็นเทพแห่งฝน, [2] และเสินหลง (Shenlong) มีอำนาจในการกำหนดให้มีลมเท่าใด มีฝนเท่าใด[3] ระบำฝนจะจัดขึ้นในช่วงเวลาหน้าแล้งซึ่งจะมีมังกรเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งด้วยเสมอ. ตามหนังสือที่เขียนขึ้นโดยต่ง จ้งซู (Dong Zhongshu) ในสมัยราชวงศ์ฮั่น มีชื่อหนังสือว่า ชุนชิวฝานลู่ ในส่วนที่เกี่ยวกับพิธีกรรมขอฝน จะมีการใช้มังกรที่ทำจากดินเหนียว และเด็ก ๆ และผู้ใหญ่ก็จะออกมาเต้น จำนวนมังกร ความยาวและสีสันของมังกรจะแตกต่างกันไปตามในแต่ละปีไม่เหมือนกัน.[4][5] การบันเทิงที่เป็นที่นิยมที่สุดในช่วงของราชวงศ์ฮั่นก็คือ ไป่ซี่ (百戲) การแสดงวาไรตี้โชว์ที่เรียกว่า เซี่ยงเหริน (象人) จะมีการแต่งตัวรูปแบบหลากหลาย เช่น สัตว์ต่าง ๆ ปลา มังกร ในเรียงความบทกวีของจาง เหิง ที่ชื่อว่า ซีจิงฟู่ (西京賦) ได้มีการบันทึกการแสดงไว้หลากหลาย เช่น การแสดงที่มีการแต่งกายเป็นมังกรเขียวและเป่าขลุ่ย และปลามังกรแสดงการเปลี่ยนร่างเป็นมังกร[6][7][8] การแสดงบางอย่างปรากฏให้เห็นบนเห็นแกะสลักสมัยราชวงศ์ฮั่น อุปกรณ์ประกอบฉากเป็นอะไรที่ยุ่งยากที่การเต้นสมัยใหม่ไม่สามารถนำมาใช้ได้ และนักแสดงต้องเป็นผู้ทำให้มังกรดูมีน้ำหนักเบา[9]

มังกรในสมัยราชวงศ์ฮั่นก็ได้มีการกล่าวถึงในสมัยของราชวงศ์ถังและราชวงศ์ซ่งด้วยเหมือนกัน มังกรที่มีรูปร่าง คล้ายกับโคมมังกร (หลงเติง; 龍燈) ที่ใช้ในงานเทศกาลโคมไฟ พรรณนาอยู่ในการจัดงานของราชวงศ์ซ่งที่ชื่อว่า ตงจิงเมิ่งฮว๋าลวู่ โดยได้มีการสร้างมังกรจากแก้วและผ้า ข้างในบรรจุเทียนจำนวนมาก[10][11] สำหรับโคมไฟมังกรอาจจะหิ้วเดินขบวนกันไปตามถนนในช่วงค่ำคืนของเทศกาลโคมไฟ[12] ซึ่งอาจจะนำไปประยุกต์กับการเชิดสิงโตในรูปแบบปัจจุบันที่มักจะจัดกันในตอนกลางวัน ซึ่งไม่เป็นที่แน่ชัดว่าการเชิดสิงโตแบบสมัยใหม่เริ่มกำเนิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อใด ในสมัยปัจจุบัน รัฐบาลของสาธารณรัฐประชาชนจีน ได้มีการปรับปรุง ประยุกต์ และประชาสัมพันธ์การเต้นรำแบบพื้นเมืองหลากหลายรูปแบบ[13] ซึ่งเป็นส่วนที่ช่วยให้การเชิดสิงโตเป็นที่นิยมอย่างกว้างขวางในประเทศจีน และสังคมชาวจีนทั่วโลก

จากความนิยมที่มีของการเชิดสิงโต ทำให้รูปแบบการเชิดสิงโตได้มีการพัฒนาออกมาหลากหลายรูปแบบแตกต่างกันไปตามภูมิภาคต่าง ๆ ของจีน ตัวอย่างเช่น ใน จ้านเจียง มณฑลกวางตุ้ง ส่วนลำตัวของมังกรจะประกอบด้วยนักแสดงจำนวนหลายสิบหลายร้อยต่อกัน และในมณฑลผู่เจียงและมณฑลเจ้อเจียง ลำตัวของมังกรจะใช้ไม้ทำ จำนวนรูปแบบการเชิดสิงโตมีอยู่มากกว่า 700 แบบ [14]