คดีนี้ชี้ให้ชาติทั้งหลายเห็นว่า หลักกฎหมายระหว่างประเทศเรื่องการไม่ก้าวก่ายกันนั้นมีอยู่ และว่า รัฐทั้งหลายจักต้องรับผิดเมื่อละเมิดหลักกฎหมายนี้ คดีดังกล่าวยังได้เป็นหัวข้อที่นิยมศึกษากันเกี่ยวกับความรับผิดชอบของรัฐ ความรับผิดชอบของเอกชน การใช้กำลัง และการชดใช้ความเสียหาย แต่เพราะมีข้อเท็จจริงว่า คดีได้รับการชำระโดยคนคนเดียว คือ เลขาธิการสหประชาชาติ ไม่ใช่คณะตุลาการระหว่างประเทศ บางคนจึงไม่ค่อยถือว่าเป็นเรื่องของกฎหมายระหว่างประเทศ ส่วนสาเหตุที่ไม่ได้ชำระโดยคณะตุลาการระหว่างประเทศนั้น ก็ด้วยประเทศนิวซีแลนด์มิอาจมีคำขอไปยังศาลยุติธรรมระหว่างประเทศได้ เพราะสมัยนั้น (จนถึงบัดนี้) ประเทศฝรั่งเศสไม่ยอมรับว่า ศาลยุติธรรมระหว่างประเทศมีอำนาจบังคับคดี[1]