ความดันโลหิตในปอดสูง (อังกฤษ: Pulmonary hypertension) เป็นการเพิ่มขึ้นของความดันเลือดในหลอดเลือดแดงสู่ปอดและหลอดเลือดดำจากปอดหรือหลอดเลือดในปอดหลอดอื่นๆ ซึ่งนำมาสู่อาการหายใจลำบาก, เวียนศีรษะ, หมดสติชั่วคราว, ขาบวม หรืออาการอื่นๆ ความดันโลหิตในปอดสูงอาจเกิดขึ้นได้อย่างเฉียบพลัน อาการนี้ถูกบัญญัติขึ้นโดย แอรนส์ ฟอน รอมแบร์ก (Ernst von Romberg) ในปี ค.ศ. 1891[1] ปัจจุบันยังเป็นการยากที่จะอธิบายสาเหตุของโรคนี้อย่างชัดเจน โรคนี้ทำให้มีผู้เสียชีวิตปีละราว 125-150 คนในสหรัฐอเมริกา และมีอัตราผู้ป่วยที่ 4 ต่อประชากร 1000 คนในสหรัฐ และ 6 ต่อประชากร 1000 คนในยุโรป สตรีมีความเสี่ยงที่จะเป็นโรคนี้มากกว่าผู้ชาย[2]