ความถี่สูงสุด (อังกฤษ: Extremely high frequency: EHF) ย่อว่า อีเอชเอฟ เป็นการกำหนดของสหภาพโทรคมนาคมระหว่างประเทศ (ITU) สำหรับย่านความถี่วิทยุในสเปกตรัมแม่เหล็กไฟฟ้าตั้งแต่ 30 ถึง 300 กิกะเฮิรตซ์ (GHz) มันอยู่ระหว่างย่านความถี่สูงยิ่งยวด (SHF) กับย่านฟาร์อินฟราเรด ซึ่งส่วนล่างคือย่านความถี่เทราเฮิร์ตซ์ คลื่นวิทยุในย่านความถี่นี้มีความยาวคลื่นตั้งแต่ 10 ถึง 1 มิลลิเมตร ดังนั้นจึงเรียกว่าย่านความถี่มิลลิเมตร (millimeter band) และการแผ่รังสีในย่านความถี่นี้เรียกว่าคลื่นมิลลิเมตร (millimeter wave) บางครั้งใช้ตัวย่อ MMW หรือ mmWave คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าความยาวมิลลิเมตรถูกตรวจสอบครั้งแรกโดย จากาดิช จันทรา โบเซ ซึ่งสร้างคลื่นความถี่สูงถึง 60 GHz ระหว่างการทดลองในปี พ.ศ. 2437–2439[1]เมื่อเปรียบเทียบกับย่านความถี่ต่ำกว่า คลื่นวิทยุในย่านความถี่นี้มีการลดทอนบรรยากาศในระดับสูง โดยถูกดูดซับโดยก๊าซในชั้นบรรยากาศ การดูดซับจะเพิ่มขึ้นตามความถี่จนกระทั่งคลื่นถึงปลายบนสุดของแถบคลื่นจะลดลงจนเหลือศูนย์ภายในไม่กี่เมตร การดูดซับโดยความชื้นในบรรยากาศมีความสำคัญยกเว้นในสภาพแวดล้อมที่เป็นทะเลทราย และการลดลงจากฝน (เรนเฟด rain fade) ซึ่งถือเป็นปัญหาร้ายแรงแม้ในระยะทางสั้น ๆ อย่างไรก็ตาม ช่วงการแพร่กระจายที่สั้นช่วยให้สามารถใช้ความถี่ซ้ำได้น้อยกว่าความถี่ที่ต่ำกว่า ความยาวคลื่นสั้นช่วยให้สายอากาศขนาดปานกลางมีความกว้างของลำคลื่นน้อย ช่วยเพิ่มศักยภาพในการนำความถี่กลับมาใช้ใหม่ คลื่นมิลลิเมตรใช้สำหรับเรดาร์ควบคุมการยิงของกองทัพ เครื่องสแกนความปลอดภัยของสนามบิน เครือข่ายไร้สายระยะสั้น และการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ในการใช้งานคลื่นมิลลิเมตรรูปแบบใหม่ ช่วงความถี่บางช่วงใกล้กับด้านล่างสุดของย่านความถี่กำลังถูกใช้ในเครือข่ายโทรศัพท์มือถือหรือเครือข่าย 5 จี รุ่นใหม่ล่าสุด[2] การออกแบบวงจรและระบบย่อยคลื่นมิลลิเมตร (เช่น สายอากาศ เครื่องขยายสัญญาณเสียง มิกเซอร์ และออสซิลเลเตอร์) รวมถึงยังนำเสนอความท้าทายอย่างสูงสำหรับวิศวกร เนื่องจากข้อจำกัดของเซมิคอนดักเตอร์และกระบวนการ ข้อจำกัดของโมเดล และปัจจัย Q ที่ไม่ดีของอุปกรณ์แบบพาสซีฟ[3]