รอยัลโอเปราเฮาส์

รอยัลโอเปราเฮาส์ (Royal Opera House) หรือรู้จักในชื่อ "คอเวินท์การ์เดิน"[2] ก่อสร้างขึ้นภายใต้ชื่อ "เธียเทอร์รอยัล" (Theatre Royal) ในปี 1732 ผลงานออกแบบของเอดเวิร์ด เชเพิร์ด[8] อาคารหลังปัจจุบันเป็นอาคารหลังที่สาม สร้างขึ้นหลังโรงอุปรากรเกิดเพลิงไหม้ไปในปี 1808 และ 1857 ส่วนฟาซาด, ทางเข้าโถง และออดิทอเรียมเป็นผลงานออกแบบของเอ็ดเวิร์ด บารี สร้างขึ้นตั้งแต่ปี 1858 ส่วนที่เหลือขอบอาคารล้วนสร้างขึ้นใหม่ด้วยงบประมาณ £178 ล้าน ในทศวรรษ 1990s[9] ออดิทอเรียมหลักของโรงอุปรากรเป็นอาคารขึ้นทะเบียนอนุรักษ์เกรด I เช่นเดียวกับอดีตโถงบุปผา (Floral Hall) ของตลาดเก่า[9]

คอเวินท์การ์เดินพีอาซซา

จัตุรัสใจกลางคอเวินท์การ์เดินคือ "คอเวินท์การ์เดิน" แต่ในบางครั้งก็เรียกกันว่า "คอเวินท์การ์เดินพีอาซซา" (Covent Garden Piazza) เพื่อไม่ให้สับสนกับชื่อของย่านโดยรวม จัตุรัสสร้างขึ้นมาตั้งแต่ราวปี 1630 และเป็นจัตุรัสสาธารณะแห่งแรกของลอนดอน สร้างขึ้นในลักษณะลานเปิดโล่งที่เรียกว่าพีอาซซา[10] และนับตั้งแต่ปี 1635 เป็นต้นมา ได้มีที่อยู่อาศัยจำนวนมากสร้างขึ้นรายรอบ ทั้งที่อยู่อาศัยของขุนนางและกษัตริย์ ตลาดคอเวินท์การ์เดินเริ่มมีขึ้นทางตอนใต้ของจัตุรัส กระทั่งในปี 1830 ที่ซึ่งสร้างอาคารตลาดขึ้นมา จัตุรัสนี้ขึ้นชื่อในฐานะที่แสดงการแสดงสาธารณะแห่งหนึ่งของลอนดอน[11] จัตุรัสนี้สร้างขึ้นมาเริ่มแรกโดยเอิร์ลที่สี่แห่งเบิดเฟิร์ด ฟรันซิส รัสเซิลล์ (Francis Russell) ออกแบบโดยอินิโก โจนส์ (Inigo Jones)[10] ผลงานออกแบบของโจนส์ได้รับแนวทางมาจากปิอัซซาดาร์ม (Piazza d'Arme) ในทอสคานี, ปิอัซซาซานมาร์โกในเวนิส, ปิอัซซาซันทิสซิมาอันนูนซิอาตาในฟลอเรนซ์ และปลาสเดอวูฌในปารีส[12] โดยมีตรงกลางของโครงการเป็นจัตุรัสโล่ง แนวคิดที่ใหม่ในลอนดอนนี้กลายเป็นต้นแบบและอิทธิพลสำคัญต่อการออกแบบเมืองลอนดอนในอนาคต[10] เอสเตทต่าง ๆ ที่สร้างขึ้นในเวลาถัดมา เช่น ลาดโบรค และ กรอสเวเนอร์[4]

ตลาดคอเวินท์การ์เดิน

บันทึกเกี่ยวกับ "ตลาดใหม่ในคอเวินท์การ์เดิน" (new market in Covent Garden) ที่เก่าแก่ที่สุดมาจากปี 1654 ที่ซึ่งผู้ค้าเริ่มตั้งแผงขายของกันริมรั้วสวนของบ้านเบดเฟิร์ด (Bedford House)[13]

โบสถ์เซนท์พอลส์

โบสถ์เซนต์พอลส์ (St Paul's) หรือ แอคเทอส์ (Actors')[14] สร้างขึ้นในปี 1633 ด้วยงบประมาณ £4,000 อุทิศแด่นักบุญพอล[15] ไม่ทรายแน่ขัดว่าอาคารโบสถ์หลังเดิมหลงเหลือมาถึงปัจจุบันมากเพียงใดภายหลังถูเพลิงไหม้ไปในปี 1795 ระหว่างการทำนุบำรุงโดยธอมัส ฮาร์ดวิค พบว่าเสาที่เชื่อกันว่าเป็นของเดิมน่าจะสร้างขึ้นใหม่ในรัชสมัยกษัตริย์จอร์จหรือพระนางวิคตอเรีย[16]