คอเวินท์การ์เดิน (อังกฤษ: Covent Garden) เป็นย่านในลอนดอนติดกับย่านเวสต์เอนด์ ตั้งอยู่ระหว่างเซนต์มาร์ทินส์เลน กับ ดรีวรีเลน[1] คอเวินท์การ์เดินเป็นที่รู้จักจากอดีตตลาดผักผลไม้ในใจกลางของจัตุรัส ที่ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นพื้นที่ช็อปปิงสำคัญ เช่นเดียวกับโรงละครโอเปราหลวง[2]พื้นที่นี้ในอดีตเคยเป็นทุ่งหญ้า[3] จนรกะทั่งราวปี 1200 พื้นที่บางส่วนได้มีก่อกำแพงขึ้นโดยเจ้าอาวาสของเวสต์มินสเตอร์แอบบีเพื่อใช้เป็นพื้นที่เพาะปลูก ต่อมาจึงเรียกพื้นที่นี้ว่า "เดอะการ์เดินออฟดิแอบบีแอนด์เดอะคอนเวินท์" (the garden of the Abbey and Convent; สวนของแอบบีและคอนเวนต์) และต่อมาเป็น "คอนเวินท์การ์เดิน" (the Convent Garden; สวนคอนเวนต์) ต่อมาภายหลังการยุบสลายอาราม ในปี 1552 กษัตริย์เอ็ดเวิร์ดที่หกขณะทรงพระเยาว์ได้พระราชทานพื้นที่นี้ให้กับจอห์น รัสเซิลล์ เอิร์ลแห่งเบิดเฟิร์ดที่หนึ่ง (c.1485–1555) ที่ปรึกษาหลวงของเฮนรีที่แปด พระบิดาของเอ็ดเวิร์ดที่หก ต่อมาเอิร์ลที่สี่ได้ว่าจ้างให้อินิโก โจนส์ก่อสร้างบ้านหรูหราจำนวนหนึ่งขึ้นมาเพื่อเรียกลูกค้าที่มั่งคั่งมาอาศัย โจนส์ออกแบบจัตุรัสลักษณะคล้ายอิตาลีควบคู่ไปกับโบสถ์เซนต์พอลส์ การก่อสร้างลักษณะอาร์เคทแบบนี้เป็นเรื่องใหม่ในลอนดอน คอนเวินท์การ์เดินในสมัยนั้นจึงเป็นเหมือนต้นแบบที่จัตุรัสอื่น ๆ ในเมืองลอกเลียนแบบตาม[4]ในปี 1654 ได้มีตลาดผักผลไม้เปิดโล่งตั้งขึ้นที่ฝั่งใต้ของจัตุรัส จนท้ายที่สุด ทั้งตลาดและย่านโดยรอบเริ่มพัฒนากลายเป็นย่านที่มีชื่อเสียงในทางลบ มีทั้งโรงเหล้า โรงละคร ร้านกาแฟ และซ่องเปิดให้บริการ[5] ในศตวรรษที่ 18 ย่านนี้เป็นที่รู้จักในฐานะย่านที่เต็มไปด้วยซ่อง จนกระทั่งมีพระราชบัญญัติออกมาเพื่อควบคุมดูแลพื้นที่และให้ก่อสร้างอาคารทรงนีโอคลาสสิกขึ้นโดยชาลส์ ฟาวเลอร์ในปี 1830 เพื่อคลุมและจัดระเบียบส่วนตลาดใหม่ ต่อมาตลาดได้เติบโตขึ้นตามมาด้วยอาคารใหม่ ๆ เช่น โถงบุษบา (Floral Hall), ตลาดชาร์เตอร์ (Charter Market) และตลาดจูบิลี (Jubilee Market) ในปี 1904 การจราจรบริเวณโดยรอบเริ่มคับคั่งขึ้นมากโดยเฉพาะตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1960s เป็นต้นมา และในปี 1974 ตลาดได้ย้ายไปยังตลาดนิวโคเวินท์การ์เดิน ห่างออกไปราว 9 กิโลเมตรในย่านไนน์เอล์มส์ อาคารตรงกลางเปิดใหม่ในฐานะศูนย์การค้าเมื่อปี 1980 จนถึงปัจจุบันได้กลายเป็นย่านท่องเที่ยวสำคัญของลอนดอนคอเวินท์การ์เดินตั้งอยู่ระหว่างเขตเวสต์มินสเอตร์กับคามเดิน การเดินทางสะดวกที่สุดคือรถไฟใต้ดินสายพิคะดิลลีที่สถานีคอเวินท์การ์เดิน ที่ซึ่งตั้งแต่ปี 1907 เป็นช่วงเดินทาง 300 หลาจากสถานีเลสเตอร์สแควร์เป็นการเดินทางระหว่างสถานีที่สั้นที่สุดในรถไฟใต้ดินลอนดอน[6]