ภาพยนตร์แอนิเมชันภาพพิมพ์ในยุคเริ่มแรกสำหรับเป็นของเล่นทางสายตา เช่น โซอิโทรป มีมาก่อนแอนิเมชันที่ใช้เครื่องฉาย เกอบรือเดอร์บิงซึ่งเป็นผู้ผลิตของเล่นเยอรมันนำเสนอเครื่องฉายที่เทศกาลของเล่นในเนือร์นแบร์คเมื่อ ค.ศ. 1898 ไม่นานนักผู้ผลิตของเล่นรายอื่นก็ขายเครื่องมือที่มีลักษณะคล้ายคลึงกัน[6] การสร้างภาพยนตร์ที่ใช้คนแสดงจริงสำหรับเครื่องฉายดังกล่าวมีราคาสูง ส่วนภาพยนตร์แอนิเมชันสำหรับเครื่องมือเหล่านี้มีวางขายอย่างเร็วที่สุดน่าจะใน ค.ศ. 1898 โดยสามารถยึดเป็นวงเพื่อการรับชมอย่างต่อเนื่อง[7] การนำเข้าเครื่องฉายจากเยอรมนีเข้าสู่ญี่ปุ่นเกิดขึ้นอย่างเร็วที่สุดใน ค.ศ. 1904[8] โดยฟิล์มมักจะมีภาพเคลื่อนไหวที่วนกลับมาภาพเดิม[9]

เทคโนโลยีการฉายภาพยนตร์จากตะวันตกเข้ามาในญี่ปุ่นในช่วง ค.ศ. 1896–1897[10] การฉายแอนิเมชันต่างชาติครั้งแรก ๆ ในโรงภาพยนตร์ญี่ปุ่นที่สามารถระบุวันที่ได้แน่ชัดได้แก่เรื่อง เลแซ็กซ์ปลัวเดอเฟอฟอแล[lower-alpha 3] (ค.ศ. 1911) ของเอมีล โกล นักวาดภาพแอนิเมชันฝรั่งเศส ซึ่งฉายรอบปฐมทัศน์ในโตเกียวเมื่อวันที่ 15 เมษายน ค.ศ. 1912 สำหรับภาพยนตร์แอนิเมชันญี่ปุ่นเรื่องแรกที่ได้ฉายในโรงภาพยนตร์เป็นผลงานของโอเต็ง ชิโมกาวะ, เซอิตาโร คิตายามะ และจุงอิจิ โคอูจิ ใน ค.ศ. 1917[11] แม้ฟิล์มจะสูญหาย แต่มีการค้นพบบางส่วนในฉบับ "ภาพยนตร์ของเล่น"[lower-alpha 4] สำหรับการรับชมที่บ้านด้วยเครื่องฉายมือหมุน ภาพยนตร์ที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังคงอยู่ได้แก่ ฮานาวะ เฮโกไน เมโต โนะ มากิ[lower-alpha 5] (1917) หรือเป็นที่รู้จักในชื่อว่า นามากูระกาตานะ[12]