คุรุอังคัท (Guru Angad) หรือบางเอกสารสะกดแตกต่างกันไป เช่น คุรุอังคัต, คุรุอังกัต, คุรุอังขัต และ คุรุอังฆัต เป็นคุรุศาสดาองค์ที่สองของศาสนาซิกข์ ท่านเกิดในครอบครัวของชาวฮินดูในหมู่บ้านหริเก (Harike) ในเมืองมุกตเสร์ (Muktser) ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของอนุทวีปอินเดียใกล้กับแคว้นปัญจาบในปัจจุบัน เมื่อวันที่ 21 มีนาคม ค.ศ. 1504 และเสียชีวิตเมื่อวันที่ 29 มีนาคม ค.ศ. 1552[2][3] ท่านมีชื่อโดยกำเนิดว่า "ภาอี เลห์นา" (Bhai Lehna) บิดาของท่านเป็นพ่อค้าส่วนตัวท่านเองบวชเป็นนักบวช "บูชารี" (Pujari; นักบวชที่ทำหน้าที่ประกอบพิธีกรรมในโบสถ์พราหมณ์) และเป็นศาสนจารย์ ที่นับถือพระแม่ทุรคาเป็นหลัก[3][4]ต่อมา ท่านได้พบกับคุรุนานัก ศาสดาคุรุพระองค์แรกของซิกข์ ท่านจึงเปลี่ยนศาสนามาเป็นชาวซิกข์และทำงานช่วยเหลือคุรุนานักเป็นเวลาหลายปี ท่านคุรุนานักมอบชื่อใหม่ให้กับท่านภัย เลห์นา ว่า "คุรุอังคัท" (Guru Angad) อันแปลว่า "แขนขาของเรา" (my own limb)[5] และได้แต่งตั้งให้เป็นคุรุศาสดาองค์ที่สองต่อจากตัวคุรุนานักเอง แทนที่จะแต่งตั้งบุตรของท่านด้วยซ้ำ[3][4][6]หลังการเสียชีวิตของคุรุนานักใน ค.ศ. 1539 คุรุอังคัตจึงสืบสานและดำรงตำแหน่งผู้นำของศาสนาซิกข์ต่อจากคุรุนานัก[7][8] ผลงานสำคัญของท่านที่ช่วยพัฒนาศาสนาซิกข์ คือการพัฒนาและจัดระบบอักษรคุรมุขีโดยพัฒนาดัดแปลงจากอักษรทาครี ซึ่งใช้อย่างแพร่หลายในแถบเทือกเขาหิมาลัย[2][4] ท่านยังรวบรวมเพลงสวดของคุรุนานักและประพันธ์เพลงสวดขึ้นอีก 62-63 เพลง[4] ต่อมาท่านได้เลือกคุรุศาสดาองค์ต่อไปด้วยแนวคิดเช่นเดียวกับคุรุนานัก คือไม่เลือกบุตรของตนแต่เลือกผู้ที่มีความสามารถมากกว่า ซึ่งท่านได้แต่งตั้งคุรุอมรทาส เป็นคุรุศาสดาองค์ที่ 3 ถัดจากท่านเอง[7][8]