ซ่งกวังจง (จีน: 宋光宗; พินอิน: Sòng Guāngzōng; 30 กันยายน ค.ศ. 1147 – 17 กันยายน ค.ศ. 1200) ชื่อตัวว่า จ้าว ตุน (จีนตัวย่อ: 赵惇; จีนตัวเต็ม: 趙惇; พินอิน: Zhào Dūn) เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 12 ของราชวงศ์ซ่ง (宋朝) แห่งจักรวรรดิจีน และเมื่อแบ่งราชวงศ์ซ่งออกเป็นสมัยเหนือกับสมัยใต้ นับเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 3 ของราชวงศ์ซ่งใต้ (南宋朝) เสวยราชย์ตั้งแต่ ค.ศ. 1189 จนสละราชบัลลังก์ใน ค.ศ. 1194จ้าว ตุน เป็นโอรสองค์ที่ 3 ของจ้าว เชิ่น (趙昚) ซึ่งเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง (宋孝宗) กับนางกัว (郭氏) ชายาคนแรกของจ้าว เชิ่น ผู้ซึ่งเมื่อเสียชีวิตแล้วได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นพระมเหสี ฐานันดรศักดิ์ว่า "เฉิงมู่หฺวังโฮ่ว" (成穆皇后)ในวัยเด็ก จ้าว ตุน เป็นโรคอารมณ์สองขั้วหรือโรคประสาทขั้นรุนแรง[1]ค.ศ. 1189 จ้าว ตุน อายุได้ 42 ปี จ้าว เชิ่น บิดาของเขา สละราชสมบัติให้แก่เขา แต่เมื่อครองราชย์ไปได้สักพัก จ้าว ตุน กลับติดสุรายาเมาจนจิตฟั่นเฟือน[1] ครั้นบิดาสิ้นลงใน ค.ศ. 1194 เขาก็ไม่ยอมร่วมกระบวนแห่ศพ เพราะถูกหลี่ เฟิ่งเหนียง (李鳳娘) มเหสีของเขา ยุยง ดังนั้น อู๋ไท่โฮ่ว (吳太后) ย่าบุญธรรมของเขา จึงบีบให้เขาสละราชสมบัติให้จ้าว โค่ว (趙擴) บุตรชาย ขึ้นสืบราชสมบัติต่อเป็นจักรพรรดิซ่งหนิงจง (宋寧宗) หลังจากนั้น จ้าว ตุน ประสบภาวะทางจิตจนล้มป่วยหนัก เชื่อกันว่า เป็นสาเหตุให้เขาถึงแก่ชนมชีพใน ค.ศ. 1200 ณ เช่าซิง (绍兴) ในเจ้อเจียง (浙江)[1]