พระองค์เสด็จพระราชสมภพในปี 439 พระองค์เป็นพระราชโอรสพระองค์ที่ 11 ของ จักรพรรดิหลิวซ่งเหวิน กับนางสนมหรงจี ซึ่งมีพระยศเป็นสนมชั้นต่ำ ไม่ทราบว่าด้วยเหตุผลใด ที่จักรพรรดิหลิวซ่งเหวินเคยคิดจะฆ่านาง แต่พระองค์ก็เชื่อว่า ถ้าฆ่านางจะทำให้วิญญาณของฉีกุ้ยไทเฮาที่สวรรคตลงไปขุ่นเคือง ทำให้นางรอดชีวิตไปได้ ในปี ค.ศ. 448 หลิว อี้ ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าชายแห่งฮ่วยหยาง ต่อมาในปี ค.ศ. 452 ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าชายแห่งเซียงตง ต่อมาพระมารดาสวรรคตในปี 453 ในปีเดียวกับที่จักรพรรดิเหวินถูก หลิว เช่า ลอบปลงพระชนม์และได้ขึ้นเสวยราชย์ ต่อมาพระองค์ได้รวบรวมพระอนุชาจำนวนหนึ่ง รวมถึงหลิว หยู ที่ถูกกักบริเวณในบ้าน แต่หลิว หยู และพี่น้องคนอื่นๆ ได้รับการปล่อยตัวเมื่อพระเชษฐา หลิวจุ้น เจ้าชายแห่งอู่หลิงมีชัยชนะและสังหารหลิวเช่าเสีย แล้วจึงได้ขึ้นครองบัลลังก์ จักรพรรดิเสี่ยวอู่ทรงแต่งตั้งพระมารดาของพระองค์ให้เลี้ยงดูหลิวอี้ ขณะที่เขาเติบโตขึ้น ตามธรรมเนียมของเจ้าชายแห่งหลิวซ่ง ตำแหน่งของพระองค์จะหมุนเวียนไปตามการปกครองของผู้ว่าเมืองต่างๆ หลิว อี้ได้รับการยกย่องว่าเป็นคนใจดีและใจกว้าง มีความสามารถด้านวรรณกรรมมากมาย เขายังกล่าวอีกว่ามีน้ำหนักเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่มีการลด