จักรพรรดิหมิงเจียจิ้ง (16 กันยายน ค.ศ. 1507 - 23 มกราคม ค.ศ. 1567) เป็นพระราชภาดา[1] ในจักรพรรดิเจิ้งเต๋อเพราะพระบิดาของพระองค์กับจักรพรรดิหงจื้อที่ทรงเป็นพระราชบิดาของจักรพรรดิเจิ้งเต๋อเป็นพระเชษฐาและพระอนุชาร่วมพระราชบิดาเดียวกัน เมื่อจักรพรรดิเจิ้งเต๋อสวรรคตลงในปี ค.ศ. 1521องค์ชายจูหูคง ชันษา 14 พรรษาจึงขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิเจียจิ้งตลอดรัชกาลของพระองค์ เป็นยุคแห่งความเจริญด้านศิลปะและศาสนา ทรงเน้นเรื่องศิลปะโดยเฉพาะเครื่องลายคราม และเรื่องศาสนาโดยเฉพาะลัทธิเต๋า โดยโปรดให้สร้างวิหารแห่งพระอาทิตย์ (日坛) ขึ้นทางทิศตะวันออกของปักกิ่ง วิหารแห่งพระจันทร์ (月坛) ขึ้นทางทิศตะวันตก และวิหารแห่งโลก (地坛) ขึ้นทางทิศเหนือ และโปรดให้ทำการต่อเติมหอสักการะแผ่นดินและฟ้า (เทียนตี้ถัน) และให้เปลี่ยนชื่อเป็น "หอสักการะฟ้า" (เทียนถัน) แต่ทรงหลงงมงายอยู่กับพิธีกรรมและเรื่องราวทางไสยศาสตร์มาก จนในช่วงต้นรัชกาลพระองค์แทบไม่ทำอะไร นอกจากเฝ้าอยู่กับการสักการะดวงวิญญาณพระราชบิดา และพระราชมารดา จึงเปิดโอกาสให้พวกหมอผี นักหลอกลวงเข้ามาหาผลประโยชน์จนถึงเข้ามามีบทบาทในการบริหารบ้านเมือง[2]ในรัชกาลของพระองค์ มีมหาเสนาบดีอยู่ 2 คน คือ เหยียน ซง และเซี่ย หยุน ทั้ง 2 คนนี้แย่งชิงอำนาจกัน เป็นเซี่ย หยุน ที่ได้ครองอำนาจต่อจากเหยียน ซง ที่ทำบ้านเมืองตกต่ำ และพระองค์ไม่ทรงโปรด ต่อมาเกิดแผ่นดินไหวครั้งที่รุนแรงที่สุดที่มณฑลส่านซี ในปี ค.ศ. 1556 ตรงกับปีที่ 35 ในรัชกาล มีผู้เสียชีวิตกว่า 800,000 คน ทั้งยังเกิดวาตภัยที่ปักกิ่ง และไฟไหม้ที่พระราชวังต้องห้าม เป็นเหตุให้ฮองเฮาสิ้นพระชนม์ พระองค์พิโรธถอดเซี่ย หยุน ออกจากตำแหน่ง และสั่งประหารชีวิต จึงเป็นเหยียน ชง ที่กลับมามีอำนาจอีกครั้ง[2]จักรพรรดิเจียจิ้งสวรรคตในปี ค.ศ. 1567 ขณะพระชนม์ได้ 60 พรรษา ทรงครองราชย์นานถึง 45 ปี ยาวนานเป็นอันดับสองของราชวงศ์หมิง องค์ชายจูไฉ่หู พระราชโอรสจึงขึ้นครองราชย์เป็น จักรพรรดิหลงชิ่ง