จักรพรรดิเซวะ (ญี่ปุ่น: 清和天皇 โรมาจิ: Seiwa-tennō) ซึ่งมีอีกพระนามหนึ่งว่า จักรพรรดิมิซุโน (ญี่ปุ่น: 水尾天皇 โรมาจิ: Mizunoo-tennō) จักรพรรดิองค์ที่ 56 แห่งราชวงศ์ญี่ปุ่นตามที่ได้จัดเรียงไว้ใน รายพระนามจักรพรรดิญี่ปุ่น ครองสิริราชสมบัติระหว่าง ค.ศ. 850 — ค.ศ. 876โดยพระนามของพระองค์ได้อนุโลมนำไปใช้เป็นพระนามของ จักรพรรดิโกะ-มิซุโน จักรพรรดิองค์ที่ 108 ที่ปกครองญี่ปุ่นในช่วง คริสต์ศตวรรษที่ 17ในวันที่ 25 เดือน 11 ปี คาโช ที่ 3 ตรงกับวันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ. 850 จักรพรรดิมนโตะกุจักรพรรดิองค์ที่ 55 ผู้เป็นพระราชบิดาได้สถาปนา เจ้าชายโคะเระฮิโตะ (惟仁) พระราชโอรสองค์ที่ 4 พระชนมายุเพียง 8 เดือนขึ้นเป็นรัชทายาทและผู้สืบราชบัลลังก์แทน เจ้าชายโคะเระตะกะ (ญี่ปุ่น: 惟喬親王) พระราชโอรสองค์ใหญ่ต่อมาในวันที่ 27 เดือน 8 ปี เท็นอัง ที่ 2 ตรงกับวันที่ 7 ตุลาคม ค.ศ. 858 จักรพรรดิมนโตะกุประชวรและเสด็จสวรรคตอย่างกะทันหันขณะมีพระชนมายุเพียง 32 พรรษาทำให้เจ้าชายโคะเระฮิโตะพระชนมายุเพียง 8 พรรษาได้ขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็น จักรพรรดิเซวะ และได้มีพิธีราชาภิเษกที่ พระราชวังหลวงเฮอัง เมื่อวันที่ 7 เดือน 11 ปี เท็นอัง ที่ 2 ตรงกับวันที่ 15 ธันวาคม ค.ศ. 858 โดยได้มีการแต่งตั้ง ฟุจิวะระ โนะ โยะชิฟุซะ ขุนนางผู้ใหญ่และเป็นพระอัยกา (ตา) ของจักรพรรดิเซวะให้ดำรงตำแหน่ง เซ็สโซ หรือผู้สำเร็จราชการสำหรับจักรพรรดิที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะจากนั้นในวันที่ 16 เดือน 12 ปี โจกัง ที่ 10 ตรงกับวันที่ 2 มกราคม ค.ศ. 869 พระชายาองค์หนึ่งของจักรพรรดิเซวะคือ ฟุจิวะระ โนะ ทะกะอิโกะ ได้มีพระประสูติกาลพระราชโอรสองค์ใหญ่คือ เจ้าชายซะดะอะกิระ (貞明親王) หลังจากนั้นในวันที่ 1 เดือน 2 ปี โจกัง ที่ 11 ตรงกับวันที่ 17 มีนาคม ค.ศ. 869 จักรพรรดิเซวะได้สถาปนาเจ้าชายซะดะอะกิระขึ้นเป็นรัชทายาทและผู้สืบราชบัลลังก์นอกจากนี้จักรพรรดิเซวะยังมีพระราชโอรสที่สำคัญอีกพระองค์หนึ่งคือ เจ้าชายซะดะซุมิ (貞純親王) ซึ่งเป็นต้นสายเซวะเก็นจิที่เป็นบรรพบุรุษของ ตระกูลมินะโมะโตะ ตระกูลอะชิกะงะ และ ตระกูลโทะกุงะวะ ที่ได้เป็นโชกุนปกครองญี่ปุ่นจักรพรรดิเซวะได้สละราชบัลลังก์ให้กับเจ้าชายซะดะอะกิระขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็น จักรพรรดิโยเซ เมื่อวันที่ 29 เดือน 11 ปี โจกัง ที่ 11 ตรงกับวันที่ 18 ธันวาคม ค.ศ. 876 หลังจากครองสิริราชสมบัติได้ 18 ปี จากนั้นไม่นานได้มีการประกอบพิธีราชาภิเษกจักรพรรดิโยเซที่พระราชวังหลวงเฮอังโดยอดีตจักรพรรดิเซวะได้เป็น ไดโจเท็นโน (มหาจักรพรรดิ) กุมพระราชอำนาจไว้ในพระนามของพระราชโอรสหลังจากกุมพระราชอำนาจไว้นาน 2 ปีอดีตจักรพรรดิเซวะก็ประชวรหนักและพระองค์คิดว่าคงไม่รอดแน่จึงตัดสินพระทัยออกผนวชโดยได้รับฉายาทางธรรมว่า โซชิน เมื่อปี กันเกียว ที่ 2 ตรงกับ ค.ศ. 878 หลังจากนั้นไม่นานอดีตจักรพรรดิเซวะหรือท่านโซชินก็เสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 4 เดือน 12 ปี กันเกียว ที่ 2 ตรงกับวันที่ 7 มกราคม ค.ศ. 878 ขณะมีพระชนมายุเพียง 27 พรรษา