หลังจากจักรวรรดิบริติชเข้าปกครองเกาะซีลอนโดยสมบูรณ์ใน ค.ศ. 1815 เกาะซีลอนถูกแบ่งออกเป็นสามเขตตามชนชาติได้แก่ชาวสิงหลพื้นที่ราบ ชาวสิงหลกัณฏิ และชาวทมิฬ ต่อมาใน ค.ศ. 1829 ทางจักรวรรดิบริติชได้ตั้งกรรมาธิการโคลบรุก–คาเมรอนเพื่อทบทวนการบริหารราชการบริติชซีลอนอีกครั้ง[3] กรรมาธิการดังกล่าวเสนอว่าเขตชนชาติทั้งสามเขตควรยุบรวมกันเป็นหน่วยเดียวและแบ่งออกเป็นจังหวัดตามที่ตั้งภูมิศาสตร์แทน[3] ในวันที่ 1 ตุลาคม ค.ศ. 1833 จึงได้มีการจัดตั้งจังหวัด 5 จังหวัดดังนี้[4][5][6][7]

• จังหวัดกลาง
• จังหวัดตะวันออก
• จังหวัดเหนือ
• จังหวัดใต้
• จังหวัดตะวันตก

ตลอดช่วงที่เหลือของคริสต์ศตวรรษที่ 19 ได้มีการจัดตั้งจังหวัดเพิ่มเติมอีก 4 จังหวัดได้แก่[6][7][8]

• จังหวัดตะวันตกเฉียงเหนือ แยกตัวออกมาจากจังหวัดตะวันตกใน ค.ศ. 1845[9]
• จังหวัดกลางเหนือ แยกตัวออกมาจากจังหวัดเหนือใน ค.ศ. 1873[10]
• จังหวัดอูวะ จัดตั้งขึ้นจากพื้นที่บางส่วนของจังหวัดกลาง จังหวัดตะวันออก และจังหวัดใต้ใน ค.ศ. 1886[10]
• จังหวัดสบรกมุวะ (สะ-บะ-ระ-กะ-มุ-วะ) จัดตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1889[11]