วงชารัม คิว ได้รับการก่อตั้งขึ้นมาเมื่อปี พ.ศ. 2531 โดยฝีมือของสมาชิกจากสามวงดนตรีในโอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น พวกเขาได้เปิดตัวผลงานซิงเกิลชิ้นแรกในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2535 ด้วยเพลงที่ผสมผสานกลิ่นไอของความเป็นร็อก ป็อป และฟังค์อีกเล็กน้อยลงไป จุดเด่นของวงนี้อยู่ที่สไตล์และเสื้อผ้าแบบแรง ๆ ที่สมาชิกในวงมักจะใส่เพื่อให้เข้ากับเพลง

ในช่วงแรก ๆ วงนี้ยังไม่สามารถเรียกเสียงตอบรับจากผู้ฟังได้มากเท่าที่ควร แต่หลังจากที่วงออกผลงานเพลงซิงเกิลที่สี่ที่ชื่อ โจเกียว โมโนงาตาริ (ญี่ปุ่น: 上・京・物・語 โรมาจิ: Joukyou Monogatari) มา ความนิยมของผู้ฟังต่อวงนี้ก็เพิ่มมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เพลง ๆ นี้ได้เข้าไปติด 50 อันดับแรกในตารางจัดอันดับเพลงของญี่ปุ่นได้

ความสำเร็จของชารัม คิว ยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น ความนิยมของพวกเขาได้เพิ่มขึ้นอีกจากอันดับของเพลงซิงเกิลที่ชื่อ ซิงเกิล เบด (ญี่ปุ่น: シングル ベッド) และ ซุรุย อนนะ (ญี่ปุ่น: ズルい女 โรมาจิ: Zurui Onna) ที่ขยับไปอยู่ 10 อันดับแรกของชาร์ตได้สำเร็จ และในปี พ.ศ. 2539 เพลงซิงเกิล นามิดะ โนะ คาเงะ (ญี่ปุ่น: 涙の影 โรมาจิ: Namida no Kage) ก็สามารถทะลุไปอยู่อันดับที่ 1 ของชาร์ตได้เป็นเพลงแรกของวง และเพลงซิงเกิล อีวาเกะ ของพวกเขายังได้นำไปใช้เป็นเพลงประกอบละครโทรทัศน์ญี่ปุ่นที่ชื่อ เอจ 35 อีกด้วย

วงชารัม คิว มักจะออกมาโชว์เพลงของตัวเองผ่านทางรายการโทรทัศน์ญี่ปุ่นที่ชื่อ อาซากุซะ บาชิ ยัง โยฮิง เท็ง หรือที่รู้จักกันดีในชื่อ อาซายัง

พอถึงปี พ.ศ. 2543 หลังจากที่ออกเพลงซิงเกิลที่ชื่อ ชิน ราเม็ง ไดซุกิ โคยเกะ โนะ อุตะ (ญี่ปุ่น: 新 ラーメン大好き小池さんの唄 โรมาจิ: shin RAMEN daisuki koike no uta) ชารัม คิว ก็ต้องเข้าสู่ภาวะชงักงันและไม่ได้ออกผลงานอื่นมาอีกเลย จนกระทั่งเมื่อปลายเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2549 ชารัม คิว ก็กลับมาสร้างผลงานอีกครั้ง โดยพวกเขาได้ปล่อยเพลงซิงเกิลที่ชื่อ อารุยเตรุ (ญี่ปุ่น: 歩いてる โรมาจิ: Aruiteru) ออกมาเป็นผลงานแรกหลังจากห่างหายจากวงการไปเป็นเวลาหกปี ที่จริงแล้วเพลง ๆ นี้ ก็คือเพลงซิงเกิลของกลุ่มนักร้องหญิงมอร์นิงมุซุเมะ ที่เปิดตัวไปเมื่อช่วงต้นเดือนเดียวกัน แต่ในเวอร์ชันของชารัม คิว จะเป็นเวอร์ชันที่ดัดแปลงมาจากต้นฉบับเล็กน้อย เพื่อที่จะนำมาร้องในแบบฉบับของตัวเอง (ผู้ที่แต่งเพลงอารุยเตรุก็คือ สึงกุ นักร้องนำของชารัม คิว และโปรดิวเซอร์ของมอร์นิงมุซุเมะ)