ชาวดุงกานจะเรียกภาษาของตัวเองว่าภาษาหุย (ดุงกาน: Хуэйзў йүян) มีลักษณะคล้ายกับภาษาจีนกลางที่ราบภาคกลางซึ่งพูดในแถบมณฑลกานซู่ตอนใต้ไปจนถึงทางตะวันตกของที่ราบกวันจงในมณฑลส่านซี

ภาษาดุงกานมีวรรณยุกต์เหมือนภาษาจีน บ้างก็มี 4 วรรณยุกต์ (ถือเป็นมาตรฐาน) บ้างก็มี 3 วรรณยุกต์หากมีพยัญชนะท้าย และมี 4 วรรณยุกต์หากไม่มีพยัญชนะท้าย ศัพท์ดุงกานโดยมากเป็นคำเก่าและเชยสำหรับชาวจีน เช่น เรียกประธานาธิบดีว่าหวงตี้ (Хуаңды) หรือเรียกหน่วยงานของรัฐว่าหยาเหมิน (ямын) อันเป็นคำเรียกที่ทำการของข้าราชการจีนยุคเก่า นอกจากนี้ยังมีคำยืมจากภาษาอาหรับ เปอร์เซีย และตุรกีอีกจำนวนมาก และตั้งแต่ ค.ศ. 1940 เป็นต้นมา ภาษาดุงกานถูกเขียนด้วยอักษรซีริลลิก

ชาวดุงกานส่วนใหญ่พูดได้สามภาษาต่างจากชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ ในเอเชียกลางอย่างพวกโครยอ-ซารัมเป็นอาทิ ชาวดุงกานมากกว่าสองในสามพูดภาษารัสเซีย และมีส่วนน้อยที่พูดภาษาคีร์กีซ หรือภาษาอื่น ๆ ตามประเทศที่พวกเขาตั้งถิ่นฐาน