มันตี (อักษรโรมัน: Mante, หรือ Mantee ตามภาษากายอน) หรือ มันตีร์ (Mantir)[1] เป็นหนึ่งในกลุ่มชาติพันธุ์ยุคแรกสุดที่ปรากฏการกล่าวถึงบ่อยครั้งในตำนานพื้นถิ่นว่าเคยอาศัยอยู่ในอาเจะฮ์ของประเทศอินโดนีเซีย[2] กลุ่มชาติพันธุ์นี้และกลุ่มอื่น ๆ ทั้งชาวอิลลานูน, ซะไก, จากูน, เซอโนย และ เซอมัง เป๋นกลุ่มที่รวมกันเป็นชาวอาเจะฮ์ในปัจจุบัน[3] ชาวมันตีเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มโปรโตมาเลย์[4][5] ที่เริ่มตั้งรกรากแถบเขตอาเจะฮ์เบซาร์[6] และลึกเข้าไปในป่าดงดิบแถบนั้น[7] เข้าใจว่าชนกลุ่มนี้อพยพมาสู่อาเจะฮ์จากคาบสมุทรมลายู[3] ในตำนานอาเจะฮ์เล่าว่าชาวมันตีกับบาตักเป็นลูกหลานของ Kawom Lhèë Reutōïh (แปลว่า "ชนสามร้อยคน") ซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่มชนพื้นเมืองของอาเจะฮ์[8] ปัจจุบันเข้าใจว่าชาวมันตีสูญพันธุ์ไปทั้งหมดแล้ว หรือถูกกลืนกลายจากการแต่งงานข้ามกลุ่มชนกับคนนอกชาติพันธุ์ที่เข้ามาในภายหลัง[2] ปัจจุบันยังไม่มีหลักฐานใดที่ยืนยันได้ถึงการมีอยู่ของกลุ่มชนนี้