ชาวอเมริกันเชื้อสายจีน (
จีน: 華裔美國人 หรือ 美籍華人;
จีน: 华裔美国人 หรือ 美籍华人) หมายถึง
ชาวอเมริกันที่มีเชื้อสาย
จีน ประกอบด้วย
ชาวจีนโพ้นทะเล กับบางส่วนที่เป็นชาวอเมริกันเชื้อสาย
เอเชียตะวันออก รวมทั้งชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชียกลุ่มย่อย ซึ่งภายในชุมชนนี้ มักไม่ได้กำหนดว่าจะย้ายถิ่นฐานมาจาก
จีนแผ่นดินใหญ่,
ฮ่องกง,
มาเก๊า,
ไต้หวัน[6] กับลูกหลานของพวกเขาที่มิได้ย้ายถิ่นฐานในภายหลัง รวมทั้งชาวจีนโพ้นทะเลที่โยกย้ายมาจากสถานที่อันหลากหลาย ทั้งสิงค์โปร์, เวียดนาม, มาเลเซีย, อินโดนีเซีย, พม่า และฟิลิปปินส์ชาวจีนกลุ่มแรกที่อพยพได้เดินทางถึงสหรัฐอเมริกาในช่วงปี ค.ศ. 1820 ตามที่บันทึกไว้ในสำมะโนทะเบียน ต่อมาในปี ค.ศ. 1848 ผู้ชายที่มีจำนวนน้อยกว่า 1,000 คน ต่างเดินทางมาเป็นแรงงานชุดสำคัญในช่วงยุคตื่นทองที่แคลิฟอร์เนีย เพื่อขุดทองและเป็นแรงงานดำเนินการเหมืองแร่
[7][8][9]ที่แห่งนั้นมีการอพยพผู้คนตามมาอีก 25,000 รายในปี ค.ศ. 1852 กับ 105,465 รายในปี ค.ศ. 1880 ส่วนมากอาศัยอยู่ฝั่งเวสท์โคสท์ของสหรัฐอเมริกา ผู้อพยพในช่วงต้นมักเป็นผู้ชายที่มีการศึกษาไม่สูงนักซึ่งมาจาก
มณฑลกวางตุ้งเป็นส่วนใหญ่ในสมัยนั้น
[10]เช่นเดียวกับชาวยุโรป ชาวจีนบางคนในช่วงต้นได้อพยพมาตั้งถิ่นฐานที่สหรัฐอเมริกา แต่ชาวจีนได้ห้ามการอพยพระหว่างค.ศ. 1885 กับ ค.ศ. 1943 เมื่อพระราชบัญญัติยกเว้นชาวจีนได้ส่งผล ตั้งแต่การยกเลิกพระราชบัญญัติ ค.ศ. 1943 การอพยพของชาวจีนถูกจำกัดอย่างหนักจนกระทั่ง ค.ศ. 1965 ในช่วงระหว่างยุค 1970 บุคคลเชื้อสายจีนส่วนใหญ่ที่อพยพเข้าไปในสหรัฐอเมริกามักมาจาก
ฮ่องกง ตามมาด้วย
ไต้หวัน ซึ่งอพยพโดยมีสาเหตุสืบเนื่องจาก
จีนแผ่นดินใหญ่ ระหว่างยุค 1980 ในส่วนครบกำหนดการเสรีด้านข้อจำกัดการอพยพเมื่อช่วงกลางยุค 1970 การอพยพจาก
จีนแผ่นดินใหญ่มีรูปแบบที่เห็นได้ชัดมากกว่า หากเทียบจากสัดส่วนของบุคคลเชื้อสายจีนจากแหล่งอื่นที่อพยพสู่สหรัฐอเมริกา
[11] ส่วนกลุ่มผู้ใช้ภาษากวางตุ้ง ตามประวัติศาสตร์ถือเป็นกลุ่มผู้อพยพมากที่สุดในการเดินทางเข้าสู่สหรัฐอเมริกา ซึ่งถือเป็นกลุ่มประชากรที่มิได้พูดภาษาอังกฤษที่มีจำนวนมากที่สุดเป็นอันดับสามของสหรัฐอเมริกา
[12]