ชี่นโล่นโดยทั่วไปจะเล่นกันเป็นทีม เรียกว่าวง ประกอบผู้เล่น 6 คน ซึ่งจะส่งลูกลูกไปมาด้วยส่วนต่าง ๆ ของเท้า เข่า ศีรษะ หรือส่วนอื่น ๆ ของร่างกายซึ่งไม่ใช่ฝ่ามือ เอกลักษณ์ประการหนึ่งของชี่นโล่นคือจะมีผู้เล่นคนหนึ่งเข้าไปเล่นกลางวงในลักษณะการแสดงเดี่ยว (solo performance) โดยการสร้างสรรค์ท่วงท่าลีลาหลากหลาย ผสมผสาน และต่อเนื่อง ทั้งนี้ เพื่อนร่วมวงจะช่วยกันส่งเสริมสนับสนุนในการช่วยกอบกู้ลูกซึ่งอาจกระเด็นหลุดออกมาจากการควบคุมและป้อนส่งลูกกลับเข้าไปให้เล่นอย่างรวดเร็วไม่ให้ขาดตอน เมื่อลูกตกพื้นก็ถือเป็นลูกตาย การเล่นจะเริ่มใหม่โดยการโยนลูกด้วยมือให้เล่นกันต่อไป

นักชี่นโล่นจะเล่นโดยใช้ส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย เป็นจุดสัมผัสลูกตามมาตรฐาน 6 จุด ได้แก่ หลังเท้า หน้าเท้า ข้างเท้า ฝ่าเท้า ส้นเท้า และเข่า จากจุดมาตรฐานทั้งหกนี้พัฒนาเป็นท่าหลัก 3 ชุด ชุดละ 10 ท่า รวม 30 ท่าซึ่งเป็นที่รู้จักและยอมรับกันเป็นแบบในการฝึกฝนของนักชี่นโล่น ท่าหลักชุดที่ยากที่สุดเรียกว่าชีนจี รองลงมาเรียกว่าชีนและคิดเซ็นตามลำดับ ชี่นโล่นมีความเป็นมายาวนานกว่า 1,500 ปีและมีการสร้างสรรค์ท่าทางหลากหลายซับซ้อนเรื่อยมา จนกระทั่งปัจจุบันมีท่านับจำนวนได้มากกว่า 200 ท่า ท่าทางจำนวนหนึ่งมาจากศิลปะในการร่ายรำและการต่อสู้ ท่ายาก ๆ จำนวนมากเล่นในขณะลูกมาทางด้านหลังโดยผู้เล่นไม่เห็นลูกเลย การจัดท่าทางของร่างกายเป็นส่วนสำคัญของการเล่นชี่นโล่น ผู้เล่นต้องจัดระเบียบของเท้า แขน มือ ลำตัว และศีรษะให้ถูกต้องตามแบบแผน มิฉะนั้นจะไม่ถือว่าเล่นได้ถูกต้องสวยงาม[1]