เบื้องหลังและความต้องการ

ในสงครามเกาหลีที่เริ่มขึ้นเมื่อปีพ.ศ. 2493 ได้แสดงให้เห็นว่ายานขนส่งจากสงครามโลกครั้งที่สอง อย่าง ซี-119 ฟลายอิ่งบ็อกซ์คาร์ ซี-47 สกายเทรน และซี-46 คอมมานโด เริ่มไม่เหมาะกับสงครามยุคใหม่ ดังนั้นในวันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2494 กองทัพอากาศสหรัฐจึงทำการประกาศหาเครื่องบินขนส่งแบบใหม่ต่อโบอิง ดักลาส แฟร์ไชลด์ ล็อกฮีด มาร์ติน เชส แอร์คราฟท์ นอร์ธ อเมริกัน นอร์ทธรอป และแอร์ลิฟท์ อิงค์ เครื่องบินขนส่งลำใหม่นี้จะสามารถบรรทุกผู้โดยสารได้ 95 คน ทหาร 72 นายหรือพลร่ม 64 นาย โดยมีพิสัย 2,000 กิโลเมตร สามารถบินขึ้นจากลานบินสั้นๆ ได้ และสามารถบินได้โดยใช้เพียงเครื่องยนต์เดียว

แฟร์ไชลด์ นอร์ธ อเมริกัน มาร์ติน และนอร์ทธรอปได้ปฏิเสธที่จะเข้าร่วม ทำให้เหลืออีกห้าบริษัทพร้อมแบบทั้งสิบ ล็อกฮีดสองแบบ โบอิงหนึ่งแบบ เชสสามแบบ ดักลาสสามแบบ แอร์ลิฟท์หนึ่งแบบ การแข่งขันนั้นสูสีกันมากระหว่างล็อกฮีดสองแบบที่ขนาดเบากว่าและแบบของดักลาสที่มีสี่เครื่องยนต์

ทีมออกแบบของล็อกฮีดนำโดยวิลลิส ฮอร์คกินส์ เริ่มด้วยข้อเสนอ 130 หน้าสำหรับล็อกฮีด แอล-206 และแบบสองเครื่องยนต์กับอีกแบบที่ขนาดใหญ่กว่า[3] ฮอล ฮิบบาร์ด รองประธานล็อกและหัวหน้าวิศรกรของล็อกฮีด ได้เห็นข้อเสนอและส่งมันให้กับเคลลี่ จอห์นสัน ทั้งฮิบบาร์ดและจอห์สันได้เซ็นข้อเสนอและบริษัทก็ชนะสัญญาสำหรับการออกแบบโมเดล 82 ในวันที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2494[4]

การบินครั้งแรกของวายซี-130 เกิดขึ้นในวันที่ 23 สิงหาคม พ.ศ. 2497 วายซี-130 ที่บินโดยแสตนลีย์ เบลซ์และรอย วิมเมอร์ทำการบินนาน 61 นาทีไปยังฐานทัพอากาศเอ็ดเวิร์ด แจ็ค เรียลและดิกแสตนตันได้ทำหน้าที่เป็นวิศวกรการบิน เคลลี่ จอห์นสันได้บินเครื่องพี2วี เนปจูนของเชส[5]

การผลิต

หลังจากที่ต้นแบบทั้งสองสมบูรณ์ การผลิตก็เริ่มขึ้นในจอร์เจีย ที่ซึ่งมีซี-130 มากกว่า 2,300 ถูกสร้างขึ้น[6]

แบบแรกๆ ที่ทำการผลิตคือเอซี-130เอ ใช้เครื่องยนต์อัลลิสัน ที56-เอ-9 ที่มีสามใบพัด การส่งมอบเริ่มขึ้นในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2499 โดยต่อไปจนถึงการมาของซี-130บีในปีพ.ศ. 2502 บางรุ่นมีชื่อใหม่ว่าซี-130ดีหลังจากที่ทำการติดตั้งสกีเข้าไป รุ่นบีที่ใหม่กว่ามีแพนปีกที่เสริมการเร่งจาก 2,050 ปอนด์ต่อตารางนิ้วเป็น 3,000 ปอนต่อตารางนิ้ว เช่นเดียวกันกับการปรับเครื่องยนต์และใบพัดทั้งสี่ซึ่งเป็นมาตรฐานมาจนถึงรุ่นเจ

ซี-130เอ

ซี-130 ชุดแรกที่ทำการผลิตเรียกว่ารุ่นเอ ซึ่งส่งมอบให้กับฝูงบินขนส่งทหารที่ 463 ที่ฐานทัพอากาศอาร์ดมอร์รัฐโอกลาโฮมาและฝูงบินขนส่งทหารที่ 314 ที่ฐานทัพอากาศสจ๊วตรัฐเทนเนสซี ฝูงบินอีกหกฝูงถูกรวมเป็นกองบินที่ 332 ในยุโรปและกองบินที่ 315 ในตะวันออกไกล เครื่องบินลำอื่นถูกดัดแปลงเพื่องานข่าวกรองและส่งให้กับฐานทัพอากาศไร-แมง เยอรมนีได้ดัดแปลงอาร์ซี-130เอเพื่อทำงานถ่ายภาพทางอากาศ เครื่องบินที่ติดตั้งสกีถูกตั้งชื่อว่าซี-130ดี แต่มักจะเป็นรุ่นเอยกเว้นว่าจะมีการดัดแปลง ซี-130เอได้กลายมาเป็นทางเลือกให้กับการบัญชาการกำลังทางอากาศยุทธวิธี ด้วยการเพิ่มถังเชื้อเพลิงเข้าไปเพื่อให้มันทำหน้าที่เติมเชื้อเพลิงทางอากาศ รุ่นเอนั้นยังคงทำหน้าที่ของมันตลอดสงครามเวียดนาม ที่ซึ่งเครื่องบินทำงานให้กับสี่ฝูงบินที่ฐานทัพอากาศนาฮา โอกินาวาและอีกหนึ่งที่ฐานทัพอากาศทาชิกาวะ ญี่ปุ่นได้ใช้มันในปฏิบัติการพิเศษเหนือลาวและเวียดนามเหนือ รุ่นเอยังได้ทำหน้าที่ในกองทัพอากาศเวียดนามใต้ในช่วงท้ายของสงครามอีกด้วย และมันได้เข้าร่วมกับสามฝูงบิน ผู้ใช้งานรายสุดท้ายในโลกคือกองทัพอากาศฮอนดูรัสซึ่งยังคงใช้รุ่นเออยู่[ต้องการอ้างอิง]

ซี-130บี

รุ่นบีนั้นพัฒนาขึ้นมาเพื่อเติมเต็มรุ่นเอซึ่งถูกส่งมอบไปก่อนหน้า และมันมีจุดเด่นใหม่ๆ โดยเฉพาะความจุเชื้อเพลิงเพื่อทำหน้าที่เติมเชื้อเพลิง มีการใช้ใบพัดฮาร์ทเซลแบบสี่ใบพัดแทนที่แบบเก่าที่มีสามใบพัด รุ่นบีได้เข้ามาแทนที่รุ่นเอในฝูงบินขนส่งทหารที่ 314 และ 463 ในสงครามเวียดนามมีสี่ฝูงบินที่เข้าร่วมกับฝูงบินขนส่งทหารทางยุทธวิธีที่ 463 ที่ตั้งฐานอยู่ที่สนามบินคลาร์กและแมกแทนในฟิลิปปินส์ มันถูกใช้เพื่อการลำเลียงทางอากาศในเวียดนามใต้ ในปีพ.ศ. 2512 ได้มีภารกิจทิ้งระเบิดเอ็ม-121 ขนาด 4,534 กิโลกรัมเพื่อเคลียร์ทางให้กับเฮลิคอปเตอร์ เมื่อสงครามเวียดนามสิ้นสุดลงรุ่นบีของฝูงบินที่ 463 และรุ่นเอของฝูงบินที่ 374 ก็ถูกย้ายกลับไปยังสหรัฐซึ่งพวกมันส่วนมากถูกมอบให้กับกองกำลังสำรองทางอากาศและยามชายฝั่ง อีกบทบาทหนึ่งของรุ่นบีคือนาวิกโยธิน ซึ่งมันได้ทำหน้าที่แทนซี-119 หลังจากที่ซี-130ดีของกองทัพอากาศได้พิสูจน์ว่ามันมีประโยชน์ในแอนตาร์กติกา กองทัพเรือสหรัฐก็ได้ซื้อรุ่นบีจำนวนมากที่มีสกีโดยใช้ชื่อว่าแอลซี-130

แบบสอดแนมอิเลคทรอนิกของซี-130บีถูกเรียกว่าซี-130บี-2 มี 13 ลำที่ถูกดัดแปลงและใช้งานภายใต้โครงการซันแวลลีย์ พวกมันปฏิบัติการที่ฐานทัพอากาศโยโกตาในญี่ปุ่นเป็นหลัก ทั้งหมดถูกเปลี่ยนเป็นซี-130บีรุ่นมาตรฐานหลังจากที่เข้ามาแทนที่เครื่องบินลาดตระเวนแบบอื่น ซี-130บี-2 มีจุดเด่นที่ถังเชื้อเพลิงเพิ่มในปีกของมัน ซึ่งมีเสาอากาศข่าวกรองติดตั้งอยู่ กระเปาะนั้นมีขนาดใหญ่กว่าถังแบบมาตรฐานของรุ่นบีเล็กน้อย เครื่องบินส่วนใหญ่มีจุดเด่นที่เสาอากาศลู่บนลำตัวส่วนบน เช่นเดียวกับเสาอากาศแบบสายที่อยู่ระหว่างครีบกับลำตัวส่วนบนที่ไม่มีในซี-130 รุ่นอื่น การเรียกหมายเลขบนหางของเครื่องจะเปลี่ยนไปเรื่อยเพื่อทำให้เกิดการสับสนและปิดบังภารกิจที่แท้จริงของมัน

ซี-130อี

รุ่นอีที่มีพิสัยไกลขึ้นนั้นได้เข้าประจำการในปีพ.ศ. 2505 หลังจากที่พัฒนาเป็นพาหนะขนส่งระยะไกลให้กับกองทัพ โดยเฉพาะในรุ่นบี การตั้งชื่อใหม่มาจากการติดตั้งถังเชื้อเพลิงขนาด 1,360 แกลลอนใต้ปีกแต่ละข้าง และเครื่องยนต์ใบพัดอัลลิสัน ที-56-เอ-7เอที่ทรงพลังกว่าเดิม รุ่นอียังมีจุดเด่นที่โครงสร้างซึ่งได้รับการพัฒนา ระบบอิเลคทรอนิกอากาศ และน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น

ซี-130เอฟ เคซี-130เอฟ และซี-130จี

เคซี-130 เป็นเครื่องบินเติมเชื้อเพลิงที่มาจากซี-130เอฟที่สร้างมาเพื่อนาวิกโยธินสหรัฐในปีพ.ศ. 2501 โดยติดตั้งถังเชื้อเพลิงขนาด 3,600 แกลลอนที่ถอดออกได้ซึ่งอยู่ด้านในส่วนเก็บสินค้า ปีกทั้งสองมีท่อเติมเชื้อเพลิงที่จะส่งเชื้อเพลิงได้ 300 แกลลอนต่อนาทีให้กับอากาศยานได้สองลำพร้อมๆ กัน ซี-130จีได้มีการเพิ่มความแข็งแกร่งทางโครงสร้างเข้าไปเพื่อให้รับน้ำหนักได้มากขึ้น

ซี-130เอช

รุ่นเอชนั้นได้พัฒนาเครื่องยนต์ใบพัดอัลลิสัน ที56-เอ-15 ปีกด้านนอกที่ออกแบบใหม่ ระบบอิเลคทรอนิกอากาศใหม่ และยังมีการพัฒนาอื่นๆ อีกเล็กน้อย ต่อมารุ่นเอชมีการพัฒนาอายุการใช้งานและปีกส่วนกลางซึ่งแตกต่างจากเอชรุ่นเดิม รุ่นเอชยังคงถูกใช้อย่างกว้างขวางโดยกองทัพอากาศสหรัฐและประเทศอื่นๆ การส่งมอบครั้งแรกๆ เริ่มขึ้นในปีพ.ศ. 2507 โดยผลิตจนถึงปีพ.ศ. 2539 รุ่นเอชนั้นถูกพัฒนาเป็นรุ่นใหม่ในปีพ.ศ. 2517

ยามชายฝั่งสหรัฐใช้เอชซี-130เอชสำหรับการค้าหาและช่วยเหลือระยะไกล การสกัดกั้นการลักลอบขนส่งยา การลาดตระเวนหาผู้ลี้ภัยผิดกฎหมาย รักษาดินแดน และขนส่ง

ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2535-2539 ซี-130เอชถูกเรียกว่าซี-130เอช3 โดยกองทัพอากาศสหรัฐ 3 นั้นหมายถึงการออกแบบครั้งที่สามของรุ่นเอช การพัฒนารวมทั้งห้องนักบิน เรดาร์เอพีเอ็น-241 ไฟมองกลางคืน และระบบอิเลคทรอนิกที่ให้พลังสะอาดกับส่วนประกอบใหม่ๆ ที่บอบบาง

ซี-130เค

เป็นรุ่นส่งออกให้กับสหราชอาณาจักร มันถูกเรียกว่าเฮอร์คิวลิส ซี.1 โดยกองทัพอากาศอังกฤษ มันเหมือนกับเฮอร์คิวลิสรุ่นดั้งเดิม

ซี-130 รุ่นอื่น

เอชซี-130พี/เอ็นเป็นแบบค้นหาและช่วยเหลือพิสัยไกลที่ใช้โดยกองทัพอากาศสหรัฐซึ่งพัฒนามาจากเอชซี-130พีรุ่นก่อนหน้า มันสามารถขนหน่วยกู้ภัยพลร่ม อุปกรณ์ช่วยชีวิต และเชื้อเพลิงสำหรับเติมให้กับเฮลิคอปเตอร์โจมตี เอชซี-130 มักถูกใช้เป็นเครื่องบินบัญชาการสำหรับภารกิจค้นหาและช่วยเหลือ ในรุ่นแรกๆ จะมีรอกที่ออกแบบมาเพื่อดึงคนขึ้นมาโดยใช้ลวดที่แขวนกับบอลลูนฮีเลียม ในภาพยนตร์เรื่องเดอะ กรีน เบเร่ต์สของจอห์น เวย์นได้แสดงให้เห็นเช่นกัน มันเรียกว่าระบบฟุลตันที่ต่อมาถูกนำออกเมื่อการเติมเชื้อเพลิงทางอากาศให้กับเฮลิคอปเตอร์นั้นปลอดภัยกว่าและมีประโยชน์มากกว่า ในภาพยนตร์เรื่องเดอะ เพอร์เฟ็ค สตอร์มได้แสดงให้เห็นภารกิจค้นหาและช่วยเหลือที่มีการเติมเชื้อเพลิงทางอากาศให้กับเอชเอช-60จีโดยเอชซี-130พี

ซี-130อาร์และซี-130ทีเป็นรุ่นของกองทัพเรือและนาวิกโยธินสหรัฐ ทั้งสองแบบติดตั้งถังเชื้อเพลิงไว้ใต้ปีก ของกองทัพเรือจะมีระบบอิเลคทรอนิกอากาศที่พัฒนาอีกเล็กน้อย ทั้งสองรุ่นใช้เครื่องยนต์อัลลิสัน ที-56-เอ-16 ของนาวิกโยธินใช้ชื่อเคซี-130อาร์หรือเคซี-130ทีเมื่อติดตั้งแท่นเติมเชื้อเพลิงและระบบมองกลางคืน

อาร์ซี-130 เป็นรุ่นสำหรับการสอดแนม มันถูกใช้โดยกองทัพอากาศอิหร่าน

ล็อกฮีด แอล-100 เป็นแบบของพลเรือน มันเหมือนกับรุ่นอีโดยปราศจากที่ติดตั้งถังเชื้อเพลิงหรืออุปกรณ์ทางทหาร แอล-100 มีสองรุ่น คือ แอล-100-20 ที่มีลำตัวขนาด 2.5 เมตร และแอล-100-30 ที่มีขนาด 4.6 เมตร แอล-100 นั้นไม่เป็นที่นิยมนักในตลาดแต่มักถูกใช้โดยสายการบินขนส่ง แอล-100 ยังถูกใช้โดยคูเวตและซาอุดิอาระเบีย

รุ่นในอนาคต

ในทศวรรษที่ 2513 ล็อกฮีดได้ยื่นข้อเสนอซี-130 ที่มีเครื่องยนต์เทอร์โบแฟนแทนเครื่องยนต์ใบพัด แต่กองทัพอากาศสหรัฐต้องการเครื่องบินที่มีการบินขึ้นที่แตกต่างซึ่งมีอยู่แล้วมากกว่า ในปีทศวรรษที่ 2523 ซี-130 มีแนวโน้มที่จะถูกแทนที่โดยโครงการยานขนส่งขึ้น-ลงในระยะสั้น โครงการถูกยกเลิกและซี-130 ก็ยังคงถูกผลิตต่อไป

ในทศวรรษที่ 2533 ซี-130เจ ซูเปอร์เฮอร์คิวลิสได้ถูกสร้างขึ้นโดยล็อกฮีด รุ่นนี้เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดและมีแค่ลำเดียวที่ผลิตออกมา ภายนอกนั้นเหมือนกับเฮอร์คิวลิสทั่วไป แต่รุ่นเจนั้นมีเครื่องยนต์ใบพัดแบบใหม่ ที่มีหกใบพัด ระบบอิเลคทรอนิกอากาศแบบดิจิตอล และระบบใหม่อื่นๆ