ในวันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2496 สำนักงานออกแบบทดลองซุคฮอยได้เริ่มทำการเลียนแบบเครื่องบินขับไล่เอฟ-86 เซเบอร์ของสหรัฐอเมริกา[1] ในฤดูร้อนทางสำนักงานได้เริ่มสร้างเครื่องบินขับไล่ปีกลู่ขึ้นมาเพื่อความได้เปรียบเหนือสมรภูมิ ต้นแบบแรกใช้ชื่อว่าเอส-1 ถูกออกแบบมาเพื่อใช้เครื่องยนต์เทอร์โบไอพ่นไลยูก้า เอแอล-7 และมันกลายเป็นเครื่องบินลำแรกของโซเวียตที่ใช้หางที่แพนได้ทั้งหมด กรวยที่เคลื่อนที่ได้ในช่องรับลมมีไว้เพื่อนำอากาศเข้าสู่เครื่องยนต์เพื่อทำความเร็วเหนือเสียง[2] เครื่องบินนั้นมีปีกที่ทำมุม 60 องศาและเก้าอี้ดีดตัว[1]

เอส-1 ทำการบินครั้งแรกในวันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2498 โดยมีนักบินชื่อเอ. จี. โคเชทคอฟเป็นผู้ควบคุม หลังจากทำการบินมา 11 ครั้งมันก็เปลี่ยนไปใช้เครื่องยนต์เอแอล-7 ที่มีสันดาปท้าย ต้นแบบของโซเวียตได้ทำสถิติความเร็วไว้ที่ 2,170 กิโลเมตรต่อชั่วโมงหรือ 2.04 มักในเดือนเมษายน พ.ศ. 2499[2] ต้นแบบถูกติดอาวุธเป็นปืนใหญ่อากาศนูเดลแมน เอ็น-37 ขนาด 37 ม.ม.และจรวดไม่นำวิถีขนาด 57 ม.ม.[2] ต้นแบบลำที่สองชื่อเอส-2 ได้มีการนำระบบไฮดรอลิกมาใช้งาน การทดสอบนั้นยากมากเพราะเครื่องยนต์นั้นไว้ใจไม่ได้และเอส-1 ได้ตกลงในวันที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2499 ทำให้นักบินไอ. เอ็น. โซโลคอฟเสียชีวิต[1] เครื่องบินนั้นเข้าประจำการในชื่อซู-7

ในวันที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2501 การบินทางยุทธวิธีของโซเวียตได้มอบหมายงานให้ซุคฮอยในการพัฒนาซู-7 สำหรับโจมตีภาคพื้นดินขึ้นมา มันทำให้เกิดซู-22 ที่ยังคงเอกลักษณ์ของเอส-2 เอาไว้ มันมีโครงสร้างที่ออกแบบมาเพื่อการบินในระดับต่ำด้วยความเร็วสูง มันทำการบินครั้งแรกในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2502 และเริ่มเข้าประจำการในปีพ.ศ. 2504 โดยใช้ชื่อว่าซู-7บี[2]

มีซู-7 ทั้งสิ้น 1,874 ลำที่ถูกผลิตออกมา โดยมี 691 ลำถูกส่งออก[1]