ซู-7 ได้ทำการรบในอียิปต์ในสงครามหกวันเมื่อปีพ.ศ. 2510 กองทัพอากาศอินเดียได้ใช้ซู-7 บ่อยครั้งในการต่อสู้กับปากีสถานเมื่อปีพ.ศ. 2514 ฝูงบินซู-7 หกฝูงบินของอินเดียทำการบินเกือบ 1,500 เที่ยวในสงคราม และทำหน้าที่โจมตีในตอนกลางวันบ่อยครั้ง กองทัพอากาศอินเดียนั้นใช้ซู-7 อย่างหนัก โดยให้ทำการบินในอัตรานักบิน 6 คนหนึ่งทำการบินถึง 6 ครั้งต่อวัน มีเครื่องบินทั้งหมด 14 ลำที่ถูกยิงตก ส่วนมากมาจากการยิงของปืนต่อต้านอากาศยาน ซู-7 ยังได้ยิงเครื่องเช็งยาง เจ-6 ที่ผลิตโดยจีนตกหนึ่งลำ หลังจากที่สงครามสิ้นสุดลงก็พบว่าเครื่องบินได้รับความเสียหายจากปืนต่อต้านอากาศเสียส่วนใหญ่ แต่ก็ยังคงบินกลับฐานได้อย่างปลอดภัย มีรายงานที่ยังไม่ได้รับการยืนยันอ้างว่านักบินนายหนึ่งได้ยิงเอฟ-86 เซเบอร์ลำหนึ่งตก อย่างไรก็ตามไม่มีการพูดถึงเรื่องนี้ในกองทัพอากาศอินเดียเพราะว่าไม่มีการรายงานจากนักบินเอง ในเหตุการณ์คล้ายกันมีซู-7 ลำหนึ่งถูกยิงเสียหายหนักจากขีปนาวุธไซด์ไวน์เดอร์ที่มาจากมิก-19 การกระแทกทำให้แฟล็บ แพนปีก และขีปนาวุธได้รับความเสียหาย อย่างไรก็ตามนักบินก็สามารถกลับฐานได้ ในขณะที่ปากีสถานรายงานว่านักบินถูกยิงตก[3]

ซู-7 นั้นได้รับความเสียหายจากการบินขึ้นสูงและความเร็วในการลงจอด ความเร็วในการลงจอดคือ 450 กิโลเมตรต่อชั่วโมงซึ่งเมื่อรวมกับห้องนักบินที่มองได้ยากและการขาดระบบช่วยการลงจอดจึงทำให้มันยากมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพอากาศที่เลวร้าย[4] ในปีพ.ศ. 2504-2505 ซุคฮอยได้ทดสอบโบลวน์แฟล็บ (blown flap) กับเอส-25 แต่มันก็มีประโยชน์น้อยเกินไปที่จะนำมาใช้งานจริง จรวดแบบใหม่ถูกพบว่ามีประโยชน์มากกว่าและนำไปใช้กับซู-7บีเคแอล การพยายามพัฒนาการบินขึ้น-ลงทำให้เกิดซุคฮอย ซู-17