เมนูนำทาง
ซูเปอร์ไบค์เวิลด์แชมเปี้ยนชิพ
การแข่งขัน Superbike World Championship เริ่มขึ้นในปี พ.ศ.2531 โดยเปิดให้ใช้งานรถซุปเปอร์ไบค์รุ่นดัดแปลงที่ใช้ตามท้องถนนปกติ เป็นเวลาหลายปีแล้วที่อนุญาตให้มีเครื่องยนต์ V-twin 1,000 ซีซี(โดยหลักคือดูคาติ แต่ต่อมาคืออะพริเลียและฮอนด้า) สามารถใช้แข่งขันกับเครื่องยนต์ 4 สูบขนาด 750 ซีซี(ของฮอนด้า ยามาฮ่า คาวาซากิ และซูซูกิ) ในช่วง 2-3 ฤดูกาลแรก ฮอนด้าชนะด้วย VFR750R(RC30) แต่เครื่องยนต์ V-twin ก็ค่อยๆได้เปรียบ ซึ่งการใช้เครื่องยนต์ V-twin 1,000 ซีซี เป็นประโยชน์ต่อดูคาติและสามารถครองตำแหน่งแชมป์ได้หลายปี แต่เครื่องยนต์ 750 ซีซีเป็นรุ่นที่สองหรือสามในแต่ละปีระหว่างปี พ.ศ.2537 และ พ.ศ.2542
ตั้งแต่ปี พ.ศ.2536 ถึง พ.ศ.2542 Carl Fogarty กับทีมดูคาติ ครองตำแหน่งแชมป์โลก Fogarty ได้รับตำแหน่งเป็นประวัติการณ์ถึงสี่ครั้งและได้รองแชมป์สองครั้งในทีมดูคาติ และ Troy Corser ยังคว้าตำแหน่งแชมป์ในปี พ.ศ.2539 และจบด้วยรองแชมป์ในปี พ.ศ.2538
เมื่อตระหนักได้ว่าเครื่องยนต์ V-twin 1,000 ซีซี เหมาะกับการแข่งขันเวิร์ลซูเปอร์ไบค์มากกว่า ฮอนด้าจึงแนะนำรถจักรยานยนต์ V-Twin ที่ขับเคลื่อนด้วย VTR1000SPW ในปี พ.ศ.2543 ผลลัพธ์ที่ได้ก็ชัดเจนในทันที เมื่อ Colin Edwards คว้าแชมป์โลกในปีแรกของการแข่งขันจักรยานยนต์ของดูคาติเมื่อปี พ.ศ.2544 ส่วน Troy Bayliss และ Colin Edwards กลับมาครองตำแหน่งอีกครั้งในปี พ.ศ.2545 ด้วยมอเตอร์ไซค์ VTR1000SPW เช่นเดียวกัน
Colin Edwards คว้าแชมป์สมัยที่ 2 ได้สำเร็จ ซึ่งเป็นการกลับมาที่น่าประทับใจที่สุดในประวัติศาสตร์การแข่งมอเตอร์ไซค์ ซึ่งเริ่มแรก Troy Bayliss ชนะการแข่งขัน 6 รายการแรก และเมื่อสิ้นสุด Race 1 ที่ WeatherTech Raceway Laguna Seca เขาชนะ 14 ครั้งและเป็นผู้นำด้วยคะแนน 58 คะแนน Race 2 ที่ WeatherTech Raceway Laguna Seca เป็นจุดเริ่มต้นของการกลับมาของ Colin Edwards เขายังชนะการแข่งขันที่เหลือทั้ง 9 รายการและ (ได้รับความช่วยเหลือจากการแข่งขันที่ 2 สำหรับ Bayliss ที่สนาม Assen) Edwards ชนะการแข่งขันชิงแชมป์ในการแข่งรอบสุดท้ายของฤดูกาลที่สนาม Imola การแข่งขันรอบสุดท้ายของฤดูกาลนี้ นักบิดทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือดตลอดการแข่งขัน การแข่งขันนี้เป็นที่รู้จักของแฟนๆ ว่าเป็น "การแข่งขันอันร้อนแรงที่ Imola" ซึ่งดูคาติเป็นแชมป์ผู้ผลิตในปีนั้น
ในปี พ.ศ.2546 FIM ได้เปลี่ยนกฎเพื่อให้เครื่องยนต์ 1,000 ซีซี (2 สูบ,3 สูบ หรือ 4 สูบ) แข่งขันได้ จากการเปลี่ยนแปลงกฎใน MotoGP เพื่ออนุญาตให้ใช้เครื่องยนต์ 4 จังหวะ ทำให้ผู้ผลิตทีมญี่ปุ่นได้ทุ่มเทงบประมาณไปที่ MotoGP กันหมด (เหลือเพียงดูคาติ และซูซูกิ) ในปีนั้นยังเห็นการบุกเบิกรถรุ่นใหม่อย่าง Foggy Petronas FP1 ของ Carl Fogarty ซึ่งได้รับการพัฒนาภายใต้ข้อบังคับเดิมและขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ 3 สูบ 900 ซีซี ด้วยตัวรถส่วนใหญ่ที่ใช้ชิ้นส่วนของดูคาติ จึงได้รับตำแหน่ง "Ducati Cup" ส่วนทีมโรงงานดูคาตินั้น ส่งแค่ Ducati 999 ลงแข่งเพียง 2 คันเท่านั้น โดยได้รับชัยชนะ 20 ครั้งจาก 24 การแข่งขัน และ Neil Hodgson ได้คว้าแชมป์โลกในนามของทีมโรงงานดูคาติ
ในความพยายามที่จะสร้างสนามแข่งขันให้มากขึ้นในปี พ.ศ.2547 ผู้จัดงานได้ประกาศการเปลี่ยนแปลงกฎหลายอย่าง ที่สำคัญที่สุดคือ ตั้งแต่ปี พ.ศ.2547 ทีมต่างๆ ต้องบังคับใช้ยางของ Pirelli ทั้งหมด การตัดสินใจมอบรางวัลยางให้กับ Pirelli นั้นเป็นที่ถกเถียงกัน เพราะยาง Pirelli ถือว่าต่ำกว่ามาตรฐานของ Dunlop และ Michelin ที่ทีมส่วนใหญ่เคยใช้ Dunlop พยายามดำเนินคดีทางกฎหมายต่อคำตัดสินดังกล่าว ขณะที่ Pirelli อ้างว่า Michelin และ Dunlop ก็ถูกซักถามในสัญญาว่าจะผูกขาดกับยางแบบนี้หรือไม่ ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากทีมรถจักรยานยนต์ต่างๆ (อะพริเลีย, ดูคาติ, ฮอนด้า, คาวาซากิ, ซูซูกิ และยามาฮ่า) ประกาศว่าไม่มีทีม MSMA เข้าร่วมในรายการนี้
ทีมอิสระส่วนหนึ่งเลือกที่จะใช้รถมอเตอร์ไซค์จากฝั่งญี่ปุ่น โดยทีม Ten Kate Honda ที่นำพา Chris Vermeulen ชนะการแข่งขันในฤดูกาลนี้ และสามารถเอาชนะ James Toseland จากทีมโรงงานดูคาติในที่สุด
เมนูนำทาง
ซูเปอร์ไบค์เวิลด์แชมเปี้ยนชิพใกล้เคียง
แหล่งที่มา
WikiPedia: ซูเปอร์ไบค์เวิลด์แชมเปี้ยนชิพ