ดมบูริหรือดงเป็นอาหารที่รูปแบบเฉพาะตั้งแต่ในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น เริ่มปรากฏให้เห็นในยุคเอโดะ (ค.ศ. 1603 - ค.ศ. 1868) ของประเทศญี่ปุ่น จานข้าวหน้าแบบแรก คือ อูนางิดง (ปลาไหลย่างที่วางอยู่บนชามข้าวปรุงสุก)[1] ซึ่งในระยะแรก ดมบูริเป็นอาหารง่าย ๆ ใช้ชามขนาดเล็ก มีความสำคัญอยู่ที่ความรวดเร็วและรองรับผู้เร่งรีบ จึงเป็นที่นิยมตามโรงละครหรือลานแสดงตามงานเทศกาล ดมบูริเป็นที่แพร่หลายและกลายเป็นที่นิยมมากตั้งแต่สมัยศตวรรษที่ 19 เป็นต้นมา

ต่อมาในสมัยหลัง ข้าวหน้าอื่น ๆ เช่น เนื้อวัว เนื้อหมู ไก่ ไข่ นั้นเกิดขึ้นยุคเมจิ (ค.ศ. 1868 - ค.ศ. 1912) ซึ่งมาพร้อมกับการเข้ามาของวัฒนธรรมตะวันตกและการคัดสรรถ้วยชามที่ประณีตขึ้นเพื่อการตกแต่งอาหาร โดยดมบูริหรือข้าวหน้าที่เป็นไข่และไก่สันนิษฐานว่าเข้ามาในช่วง ค.ศ. 1891 ส่วนข้าวหน้าหมูหรือคัตสึดงแพร่หลายในญี่ปุ่นช่วงราว ค.ศ. 1913 หรือในยุคไทโช ซึ่งทำให้ข้าวหน้าแบบต่าง ๆ มีการขยายขนาดชามใหญ่ขึ้นเพื่อเพิ่มปริมาณเนื้อใหม่ ๆ หรือการปรุงสุกแบบต่าง ๆ ไปตามยุคสมัยและกาลเวลา นอกจากนี้ดมบูริยังคงเป็นที่แพร่หลายในปัจจุบันทั้งร้านอาหารทั่วไปในประเทศญี่ปุ่นและประเทศต่าง ๆ รวมถึง การส่งออกเป็นอาหารสำเร็จรูป อาหารแช่เข็ง เป็นต้น