ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2565 Ofgem ผู้ควบคุมราคาพลังงานของสหราชอาณาจักรได้เพิ่มขีดจำกัดค่าพลังงานซึ่งเป็นจำนวนเงินสูงสุดที่ครัวเรือน "ทั่วไป" สามารถถูกเรียกเก็บเงินสำหรับแก๊สหรือไฟฟ้าได้เป็น 693 ปอนด์ต่อปี[3] ซึ่งราคานี้ 6.5 ล้านรายจะไม่สามารถจ่ายเพื่อให้ความอบอุ่นแก่บ้านได้เพียงพอ[4] ในเดือนกรกฎาคม Ofgem กำหนดที่จะเพิ่มเพดานวงเงินอีก 1,800 ปอนด์ต่อปีในวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2565 คาดว่าภายในต้นปี พ.ศ. 2566 ใบแจ้งหนี้ค่าพลังงานจะเฉลี่ย 3,800 ปอนด์ต่อปี[3][5] การเพิ่มขึ้นนี้ประเมินโดยโครงการรณรงค์ End Fuel Poverty Coalition ซึ่งจะมีอีก 2 ล้านรายไม่สามารถจ่ายเพื่อสร้างความอบอุ่นที่เพียงพอแก่บ้านได้[4]

จำนวนคนที่ปรึกษากับองค์กรอิสระซิติเซนส์แอดไวซ์ (Citizens Advice) ซึ่งไม่สามารถจ่ายค่าพลังงานแบบจ่ายล่วงหน้าได้ เพิ่มจำนวนขึ้นสามเท่าในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2565 เมื่อเทียบกับเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2564 และผู้คนหนึ่งล้านคนค้างชำระหนี้ค่าไฟฟ้าหรือแก๊ส[4][5] สจวร์ต วิลก์ส-ฮีก (Stuart Wilks-Heeg) ศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยลิเวอร์พูลให้ความเห็นว่า "เกือบทุกคนจะต้องยากจนข้นแค้น" ภายใต้เกณฑ์การใช้งานที่ครัวเรือนต้องจ่ายพลังงานมากกว่าร้อยละ 10 ของรายได้[6] เชอเรล เจคอบส์ ( Sherelle Jacobs) จาก เดอะเดลีเทเลกราฟ แสดงความเห็นว่าครอบครัวชนชั้นกลางและผู้รับบำนาญอาจไม่สามารถจ่ายค่าพลังงานที่เพิ่มขึ้นได้[7] ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2565 มีการประกาศภาษีลาภผล (windfall tax) จากกำไรเหล่านี้ อย่างไรก็ตามค่าพลังงานเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกิดวิกฤตค่าครองชีพ (สิ่งที่ผู้รณรงค์เรียกว่า "ต้นทุนของวิกฤตความโลภ")[8][9]

ในขณะเดียวกัน บริษัทพลังงานยังคงเพิ่มผลกำไรอย่างต่อเนื่อง ตัวอย่างเช่น ในไตรมาสที่สองของปี พ.ศ. 2565 ผลกำไรของบริษัทเชลล์เท่ากับ 8.4 พันล้านปอนด์ (11.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ) เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าของปีก่อนหน้า[5] กำไรของบริษัทบีพีในช่วงเวลานี้อยู่ที่ 6.9 พันล้านปอนด์ มากกว่าในปี พ.ศ. 2564 ถึงสามเท่า[8] บริษัทเซนตริกา (Centrica) ซึ่งเป็นบริษัทแม่ของบริษัทบริติชแก๊ส (British Gas) ทำกำไร 1.3 พันล้านปอนด์ในครึ่งแรกของปี พ.ศ. 2565 ซึ่งมากกว่าผลกำไรในครึ่งแรกของปี พ.ศ. 2564 ถึงห้าเท่า[5]

รัฐบาลสหราชอาณาจักรกล่าวว่า ได้มอบเงินสนับสนุนรายละ 1,200 ปอนด์แก่ 8 ล้านครัวเรือนที่ต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด และ 37 พันล้านปอนด์สำหรับมาตรการบรรเทาทุกข์ทั้งหมด อย่างไรก็ตามกล่าวได้ว่าไม่สามารถป้องกันการเพิ่มขึ้นของราคาพลังงานได้เนื่องจากราคาแก๊สในตลาดโลกที่เพิ่มสูงขึ้น ปัจจัยหนึ่งในเรื่องนี้คือการรุกรานยูเครนของรัสเซียในปี พ.ศ. 2565[10]

การรณรงค์นี้เริ่มต้นขึ้นกลางเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2565 ริเริ่มโดยนักเคลื่อนไหว 15–20 คนหลังจากการอภิปรายในเดือนเมษายน พ.ศ. 2565[4][5][11] พวกเขารักษาความเป็นนิรนามเนื่องจากอาจ "ตีความได้ว่าเป็นการยุยงให้คนละเมิดสัญญา"[11] ผู้ดำเนินการรายหนึ่งกล่าวว่าผู้ก่อตั้งคือ "คนที่ใส่ใจสังคมและใส่ใจในชนชั้นซึ่งมักจะพูดคุยและวางแผนที่จะตอบสนองต่อสิ่งที่ถูกมองว่าเป็นการใช้ความรุนแรงทางเศรษฐกิจที่กดขี่ต่อชนชั้นแรงงาน"[4]