ดายน์ (อังกฤษ: Dyne; สัญลักษณ์ "dyn"; IPA: /daɪn/) ในทางฟิสิกส์คือ หน่วยของแรง สำหรับใช้ในระบบการวัดแบบเซนติเมตร-กรัม-วินาที (CGS) ซึ่งเป็นระบบการวัดสำหรับมาตราเมตริก โดยกำหนดให้ 1 ดายน์มีค่าเท่ากับ 10 ไมโครนิวตัน (μN) หรือ 10−5 นิวตัน (= 0.00001 นิวตัน) หากจะกล่าวเป็นนิยามของหน่วยชนิดนี้แล้ว "หนึ่งดายน์จะมีค่าเท่ากับ ปริมาณของแรงที่ใช้ในการเร่งวัตถุมวลหนึ่งกรัม ให้มีความเร็วเป็นหนึ่งเซนติเมตรต่อวินาทีภายในเวลาหนึ่งวินาที" นั่นคือ "ปริมาณของแรงที่ใช้ในการเร่งวัตถุมวลหนึ่งกรัม ให้มีความเร่งเป็นหนึ่งเซนติเมตรต่อวินาทียกกำลังสอง" สรุปได้ดังนี้ส่วนค่าของหนึ่งนิวตันในพจน์ (term) ของดายน์คือนั่นหมายความว่า 1 ดายน์จะมีค่าเท่ากับ 0.000 01 นิวตัน และในทางกลับกัน 1 นิวตันจะมีค่าเท่ากับ 100,000 ดายน์หน่วยดายน์มักถูกนำไปใช้รวมกับหน่วยชนิดอื่น ตัวอย่างเช่น "ดายน์ต่อเซนติเมตร" (dyn/cm) ใช้วัดค่าแรงตึงผิว เช่น น้ำที่อุณหภูมิ 20 องศาเซลเซียสจะมีแรงตึงผิว 72.8 dyn/cm[1] "ดายน์ต่อตารางเซนติเมตร" (dyn/cm2) เป็นหน่วยวัดความดัน โดยที่ 106 dyn/cm2 มีค่าเท่ากับ 1 บาร์ เป็นต้นหน่วยดายน์ถูกเสนอขึ้นเป็นครั้งแรกพร้อมกับหน่วยเออร์กในปี ค.ศ. 1861 โดยเอเวอเรตต์ (Everett) เพื่อใช้เป็นหน่วยของแรงและพลังงานตามลำดับ[2] หลังจากนั้นในปี ค.ศ. 1873 คณะกรรมการแห่งสมาคมบริติช (British Association) จึงมีการกำหนดให้หน่วยชนิดนี้ใช้ในระบบการวัดแบบเซนติเมตร-กรัม-วินาที[3] โดยคำว่า "dyne" มีที่มาจากภาษากรีกว่า δύναμις (dynamis ≈ไดนามิกส์) ซึ่งหมายถึง พลังหรือแรงค่าในหน่วยดายน์เมื่อเทียบกับหน่วยของแรงชนิดอื่น ๆ แสดงในตาราง