โรคตับอักเสบซี (อังกฤษ: Hepatitis C) เป็นโรคติดต่อที่ก่อโดยไวรัสตับอักเสบซี (HCV) ซึ่งหลัก ๆ แล้วส่งผลต่อตับ;[2] เป็นหนึ่งในชนิดของตับอักเสบจากไวรัส[7] ในการติดต่อระยะแรกผู้ป่วยจะไม่มีอาการหรือมีอาการที่เบามาก[1] อาจมีบ้างที่พบไข้, ปัสสาวะสีเข้ม, ปวดท้อง หรือดีซ่าน[1] ไวรัสจะคงอยู่ในตับราว 75% ถึง 85% จากที่ติดเชื้อแรกเริ่มผู้ที่ติดเชื้อ[1] อย่างไรก็ตามในกรณีที่ผ่านไปเป็นปี มันมักนำไปสู่โรคตับ และบางครั้ง ตับแข็ง[1] ที่ซึ่งในบางกรณีตับแข็งนี้อาจนำไปสู่ตับวาย, มะเร็งตับ หรือ วาริกซ์ในหลอดอาหาร และ กระเพาะ[2]HCV ติดต่อหลัก ๆ ผ่านทางการติดต่อจากเลือดสู่เลือด (blood-to-blood contact) อันเกี่ยวเนื่องจากการฉีดยา, อุปกรณ์การแพทย์ที่ไม่ได้ทำความสะอาดให้ดี, การบาดเจ็บจากเข็มฉีดยาในเจ้าหน้าที่การแพทย์ และจาก การถ่ายเลือด[1][3] เมื่อมีการตรวจสกรีนเลือดแล้ว ความเสี่ยงที่จะเกิดในการถ่ายเลือดนั้นต่ำลงกว่าหนึ่งในสองล้าน[1] และอาจติดต่อจากมารดาสู่ทารกขณะคลอดได้[1] และไม่ได้ติดต่อผ่านทางผิวเผิน[4] ไวรัสตับอีกเสบซีเป็นหนึ่งในห้าตับอักเสบจากไวรัสที่เป็นที่รู้จัก: เอ, บี, ซี, ดี และ อี[8]ในปัจจุบันยังไม่มีวัคซีนที่ใช้รักษาตับอักเสบซี[1][9]ในวันที่ 5 ตุลาคม 2020 ฮาร์วีย์ เจ. ออลเทอร์ (Harvey J. Alter), ไมเคิล ฮอว์ทัน (Michael Houghton) และ ชาลส์ เอ็ม. ไรซ์ (Charles M. Rice) ได้รับรางวัลโนเบิลสาขาการแพทย์และสรีรวิทยาสำหรับการค้นพบไวรัสตับอักเสบซีซึ่งก่อโรคนี้[10]