พ่อแม่บ่อยครั้งเป็นผู้สอนทักษะชีวิต โดยอ้อมคือผ่านสังเกตการณ์และประสบการณ์ของเด็ก หรือโดยตรงคือสอนทักษะหนึ่ง ๆ โดยเฉพาะนอกจากนั้นแล้ว การเป็นพ่อแม่เองก็เป็นทักษะชีวิตซึ่งสามารถสอนได้หรืออาจรู้เองโดยธรรมชาติการสอนทักษะเพื่อรับมือการตั้งครรภ์และความเป็นพ่อแม่ สามารถเป็นไปได้พร้อมกับพัฒนาการทางทักษะอื่น ๆ สำหรับเด็ก ซึ่งอำนวยพ่อแม่ให้แนะแนวทางเด็กเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่

มีโปรแกรมทักษะชีวิตหลายอย่างที่สามารถให้ เมื่อโครงสร้างและความสัมพันธ์ที่ดีทางครอบครัวทั่วไปเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นเพราะการละเลยของพ่อแม่ การหย่าร้าง หรือเป็นเพราะปัญหาในเด็ก (เช่นการติดสารเสพติดหรือพฤติกรรมเสี่ยงอื่น ๆ)ยกตัวอย่างเช่น องค์การแรงงานระหว่างประเทศช่วยสอนทักษะชีวิตกับอดีตแรงงานเด็กและนักเรียนที่มีความเสี่ยงสูง เพื่อช่วยให้หลีกเลี่ยงหรือฟื้นสภาพจากการกระทำทารุณต่อเด็กแบบแย่ที่สุด[9]