ทิวเขาตีตีวังซา
ทิวเขาตีตีวังซา

ทิวเขาตีตีวังซา

ทิวเขาตีตีวังซา (มลายู: Banjaran Titiwangsa) ซึ่งยังเป็นที่รู้จักกันในท้องถิ่นในชื่อ บันจารันเบอซาร์ (Banjaran Besar; แปลว่า ทิวเขาใหญ่) เป็นภูเขาซึ่งก่อตัวเป็นแนวยาวคล้ายกระดูกสันหลังของคาบสมุทรมลายูตอนล่าง ส่วนเหนือของทิวเขาที่อยู่ในภาคใต้ของไทยมีชื่อเรียกว่า ทิวเขาสันกาลาคีรีทิวเขาตีตีวังซาทำหน้าที่เป็นปราการธรรมชาติที่แบ่งมาเลเซียตะวันตกเช่นเดียวกับตอนใต้สุดของไทยออกเป็นฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก โดยมีความยาวจากเหนือจรดใต้ประมาณ 480 กิโลเมตร ยอดเขาที่สูงที่สุดในทิวเขานี้คือ เขาโกร์บู (Gunung Korbu) มีความสูง 2,183 เมตร อยู่ในเขตรัฐเปรัก

ทิวเขาตีตีวังซา

ยาว 480 กม. (298 ไมล์) ตะวันตกเฉียงเหนือ/ตะวันออกเฉียงใต้
อายุหิน ยุคเพอร์เมียน, ยุคไทรแอสซิก
ประเทศ  ไทย และ  มาเลเซีย
กว้าง 120 กม. (75 ไมล์) ตะวันออกเฉียงเหนือ/ตะวันตกเฉียงใต้
พิกัดเทือกเขา 5°58′12″N 101°19′37″E / 5.9699°N 101.3269°E / 5.9699; 101.3269พิกัดภูมิศาสตร์: 5°58′12″N 101°19′37″E / 5.9699°N 101.3269°E / 5.9699; 101.3269
ประเภทหิน หินแกรนิต, หินปูน
เทือกเขา ทิวเขาตะนาวศรี
ติดต่อกับ ไทย-มาเลเซีย
ความสูงเหนือระดับน้ำทะเล 2,183 เมตร (7,162 ฟุต)
ชื่อท้องถิ่น สันกาลาคีรี, ตีตีวังซา, บันจารันเบอซาร์
ยอด เขาโกร์บู